شاید تبعیض و اختلاف سیاه‌ها و سفیدها برایم دغدغه نباشد. گو این‌که در کشوری هستم که «رنگ» مطرح نیست (چیزهای دیگر، بله. رنگ اما؟ فکر نمی‌کنم.) و در زمانی که کشوری که رومن گاری این‌طور بر او می‌تازد، حالا رییس‌جمهوری نیمه‌سیاه دارد (این دلیل نمی‌شود که در آن کشور همه چیز برای سیاه‌ها گل و بلبل باشد؟ می‌دانم!). شاید از روند مبارزه‌ی سیاه‌ها هیچ چیز ندانم و «سگ سفید» هم هیچ کمکی به بیش‌تر دانستن‌ام، نکرده باشد. شاید جاهایی با گاری مخالف باشم و روایت کتاب هم، آن انسجامی را که آرزو داشتم داشته باشد، نداشت: در حقیقت انسجامی که نیاز داشتم. و نشر نیماژ به‌تر بود کمی به خودش زحمت می‌داد و قبل چاپ، دستی به سر و روی کتاب می‌کشید و ویرایشی می‌کرد که بی‌تقص‌تر شود. با همه‌ی این‌ها از خواندن «سگ سفید» پشیمان که نه، خیلی هم خرسندم و راضی. بیش‌تر بابت شیوه‌ی طرح مسئله‌اش و وادارکردن‌ام به فکر کردن. هم فکر به همین «سیاه‌ها و سفیدها» و هم به مسائل مشابه. 

کتاب را که می‌خواندم:
یک. در این فکر بودم که من تا حالا سیاه‌پوست دیده‌ام؟ حالا که این ریویو را می‌نویسم به یاد می‌آورم که دیده‌ام؛ حج رفته‌ام! نمی‌شود که حج رفته باشید و سیاه‌پوست ندیده باشید! از ندیدن کعبه، عجیب‌تر است.
دو. به «جانگوی رهاشده»ی تارانتینوی عزیز فکر می‌کردم. به ویژه به سکانسی که دی‌کاپریو جمجمه‌ی‌سیاه‌پوستی‌به‌دست، نطق می‌کند.
        

          وقتی کتاب رو تموم کردم، بیشتر حس رهایی داشتم 😅 چون به زور خوندمش؛ داستان واقعاً منو جذب نمی‌کرد، هرچند پایانش کمی ناراحتم کرد. راستش نقطه‌قوت خاصی ندیدم، شاید هم سطح اطلاعاتم به اندازه‌ی کافی نبود که همه‌ی لایه‌های داستان رو درک کنم.
شروع کتاب برام جذاب بود، اما از یه جایی به بعد خیلی خسته‌کننده شد. از بین شخصیت‌ها، کیز بیشتر تو ذهنم موند، هرچند واقعاً درکش نمی‌کردم. شاید چون من مثل او یا اجدادش هیچ‌وقت تجربه‌ی تبعیض نژادی نداشتم. حس می‌کنم او می‌خواست تمام دردها و عقده‌هایی که در طول تاریخ به رنگین‌پوست‌ها تحمیل شده بود رو یکجا روی این سگ خالی کنه؛ اما اون حیوان بیچاره فقط اینطوری تعلیم داده شده بود و هیچ اختیاری نداشت. انگار دیواری کوتاه‌تر از سگی که نمی‌تونست حتی از خودش دفاع کنه پیدا نکرده بود.
به نظرم نویسنده می‌خواست تبعیض‌های نژادی رو به تصویر بکشه، ولی حجم زیادی اسم و اطلاعات آورد که اصلاً نمی‌دونستم کی هستن؛ طوری نوشته بود که انگار همه باید از قبل این‌ها رو بدونن، در حالی که برای من اینطور نبود.
در کل، بهش ۲.۵ از ۵ می‌دم؛ چون واقعاً پر از اسم‌ها و جزئیاتی بود که ارتباطی با من برقرار نمی‌کرد، و در آخر بیشتر از اینکه لذت ببرم، خسته‌م کرد.