منِ خواننده‌، وقتی با نثر ساده و نوجوانانه‌ رمان روبه‌رو می‌شوم، به راحتی برایم قابل پذیرش است که اول شخصِ راوی داستان، یک دختر دوازده‌سیزده‌ساله است. این نشان می‌دهد که غفارزادگان کارش را خوب بلد است.
شخصیت‌های اصلی رمان که یک خانواده هستند، هر کدام دغدغه‌ای دارند و هدفی. که مهم‌ترین و جدی‌ترین آن در ظاهر چاپ شدن داستان آسیه، راوی قصه است. اما درون‌مایه اصلی رمان که از جنگ نشأت گرفته، به عمد در دیگر شخصیت‌ها پنهان شده. و ما با مجموعه‌ای روبه‌رو هستیم که می‌شود عنوانش را گذاشت: «در جنگ، به یک خانواده ایرانی جنوب‌شهری چه می‌گذشته؟» 
رمانی که نوجوان نیست ولی می‌تواند گزینه‌ی پیشنهادی «رمان جنگی» برای نوجوان‌ها هم باشد.
        

          🔹کتاب آواز نیمه شب

من کارهای آقای داوود غفارزادگان را دنبال میکنم. ایشان کارِ نوجوان و کارهای جنگی هم فراوان دارند و یکی از کاردرست ترین نویسنده هاست. آواز نیمه شب یک کارگاه ساده ی نویسندگی است. یعنی یک زندگی معمولی در دهه ی ۶۰ و در دوران بمباران شهرها به زیبایی روایت شده است. در یک خانه ی قدیمی در بن بست آقابالایی چند خانواده باهم زندگی می‌کنند. آسیه دختر کوچک یکی از خانه ها سودای داستان نویسی دارد. پدر با کامیون در بیابان ها و جبهه مشغول است. مادر توراهی دارد. آصف بی اجازه به جبهه رفته و احمد خروسی را به خانه آورده که قبل از بمباران و آمدن جنگنده ها خبردار میشود، مادربزرگ در حال و هوای خودش سیر میکند،  آقاماشاالله کله پز که دائم اخبار جنگ را از رادیو می‌شنود و همسایه ها از صدای رادیواش عاصی و کلافه اند کله پزی را رها می‌کند و به جبهه می‌رود. در یکی از روزها مادر بزرگ از دنیا میرود و خبری از آصف و ۲۰ تا از بچه های محل که در عملیات شهید شده اند می‌رسد و.....داستان جذاب و جالب جلو می‌رود و آخرش هم پایانش باز است  و معلوم نیست احمدِ خروس باز به جبهه رفته یا...

داستان زندگی های ما هم کم و بیش مثل زندگیِ آقابالایی هاست. ما هم همان خُلق و خوها را از دهه ی ۶۰ تا امروز با خودمان آورده ایم به این روزها و روزگاران. کاش هنر داشتیم و بلد بودیم و می‌نوشتیمش. این کتاب را به نوجوان ها هم پیشنهاد میکنم. کتاب را انتشارات "کتاب نیستان" منتشر کرده است.

#معرفی_کتاب 
#آواز_نیمه_شب   #دهه_شصت
#داوود_غفار_زادگان
#داستان_بلند  #جبهه
#آخرین_کتابی_که_خواندم


        

          خسته کننده بود. نسبت به کتاب قبلی ای که از نویسنده خونده بودم(پرواز درناها) اونقد جذبم نکرد. ماجرا ها اونقد پررنگ و مهم نبود. انگار واقعا داشتم خاطرات یه بچه در آستانه نوجوونی رو میخوندم که حتی تا آخرش هم به هدفی که داشت نرسید. واقع گرا بود البته. ولی برای من دوست داشتنی نبود.
توصیه نمیشه.