یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        منِ خواننده‌، وقتی با نثر ساده و نوجوانانه‌ رمان روبه‌رو می‌شوم، به راحتی برایم قابل پذیرش است که اول شخصِ راوی داستان، یک دختر دوازده‌سیزده‌ساله است. این نشان می‌دهد که غفارزادگان کارش را خوب بلد است.
شخصیت‌های اصلی رمان که یک خانواده هستند، هر کدام دغدغه‌ای دارند و هدفی. که مهم‌ترین و جدی‌ترین آن در ظاهر چاپ شدن داستان آسیه، راوی قصه است. اما درون‌مایه اصلی رمان که از جنگ نشأت گرفته، به عمد در دیگر شخصیت‌ها پنهان شده. و ما با مجموعه‌ای روبه‌رو هستیم که می‌شود عنوانش را گذاشت: «در جنگ، به یک خانواده ایرانی جنوب‌شهری چه می‌گذشته؟» 
رمانی که نوجوان نیست ولی می‌تواند گزینه‌ی پیشنهادی «رمان جنگی» برای نوجوان‌ها هم باشد.