دومین و آخرین رمانی که از آقای مودب پور در دوران نوجوانی خواندم.
داستان بسیار سطحی و تکراری بود.
در حدیکه احساس میکردم شخصیت های رمان پریچهر که قبلا خونده بودم با اسامی متفاوت در داستان حضور دارند.
        

          اولین و اخرین کتابی بود ک ازاین نویسنده خوندم
در طول کتاب اشک ادم از خنده درمیومد ولی اخرش مزخرف تمومش کرد
نمیدونم چرا بعضیا دوس دارن فقط غیرمنتظره  باشه پایان کتابشون! دیگه اینکه ادم مسخره میشه تهش مهم نیس
        

          رمانی با جهت گیری خاص و بیشتر جَوّ ساز تا جو شناس!
همراه با پایانی سَرسَری
و سیاه نمایی...

پشیمانم از خواندنش!
        

          یادمه اولین کتابی که از مودب پور خوندم کتاب گندم  بود و بعد از اتمام کتاب با اینکه حس غم داشتم ولی هنوز لحظات خوش بین صفحات کتاب و خنده های از ته دلم در ذهنم مونده بود و هنوزم که هنوزه با اینکه میدونم انتهای همه‌ی کتاب های  مودب پور غمگینه ولی دلم میخواد همه آثارش مخصوصا کتاب گندم و یاسمین رو مجدد بخونم. 
        

          اولش قصد نداشتم کتابهایی که از م.مودب پور خونده بودم رو به لیست کتابهایی که خوانده ام اضافه کنم چون ‌کتابهایی نیستن که به خوندنشون افتخار کنی، داستان کلیشه‌ای و ساده بدون عمق و یا فلسفه‌ی خاصی 
با این حال زمانی که من اینارو تو گوشی سونی اریکسون با اون صفحه‌ی کوچیکش تو دوران راهنمایی و دبیرستانم میخوندم در حالی که بقیه بهم میگفتن چیکار میکنی همش سرت تو گوشیه نمیتونم بگم بهم بد میگذشت!
خیلی ا ز کتابهایی که اون دوران هی پشت هم میخوندم حتی اسمشونو هم دیگه یادم نیست 
        

          واقعا عاشق کتاباش هستم عالیه نباید همه کتاب ها پایان خوبی داشته باشند و مودب پور حقیقت زندگی رو میگفت 
        

          اولین کتابی که از این نویسنده خونده ام و بهترین رمان ایرانی هست تاحالا خونده ام 
از نظر من آقای مودب پور از بقیه رمان نویس های ایرانی چند سرو گردن بالاترند
        

          قبل از هر چیز بگم که کتاب‌های مودب پور رو تا وقتی نوجوون هستید می‌تونید بخونید و لذت ببرید یا حتی تا وقتی که خیلی کتابخون نشدید وگرنه نمی‌ارزه!
۹۰ درصد کتاب‌هاش هم معمولاً پایان تلخی داره.

        

          من این کتاب رو در دوره نوجوانی خوندم و اولین کتاب رمانی بود که خوندم. اون موقع برام بسیار جذاب و دلنشین بود. طنز کتاب رو خیلی دوست داشتم و خیلی جاها صدای خنده‌م رو بلند میکرد. و البته خیلی جاها هم باعث گریه‌ام میشد. بعدتر همه کتاب‌های آقای مودب پور رو خوندم و این طنز و تلخی در همه کتابهاشون شبیه به هم بود و فقط شخصیت ها و داستان تغییر میکرد. که اون موقع ها خیلی مورد پسند من بود. در کل شاید این کتاب ها برای اون سن و در اون دوره کتابای بدی نبوده باشه ولی به نظرم الان با این همه رسانه و بلاگر کتاب، میشه انتخابای خیلی بهتری داشت.
        

          تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت
        

          در دوران  نوجوانی خوانده‌ام  جزییات دقیق در خاطرم نیست
اما همان بهتر که در همان دوران خوانده شد ! 
به نظرم نه داستان بلکه بیشتر شبیه فیلم‌های هندی و خیالی بود! :/