۹ داستان کوتاه. زبان داستانی نویسنده واقعا بدیع، پیراسته و شخصی‌سازی‌شده است. جهان داستان‌ها در عین مشابهت بومی، متفاوت و متنوعند. پنج داستان بی‌نظیر، یک داستان خوب، دو داستان معمولی و یک داستان خیلی ضعیف دارد.

اما مسالهٔ من با داستان‌ها، سیاهیِ اغراق‌شده و شعارزدگی حوصله‌سربر بود. این کتاب مطلقا قرار نیست روزنهٔ امیدی برای انسان معاصر ایرانی باز کند. نویسندهٔ باید پیامبر پاره‌وقت عصر خودش باشد. این چه رسالتی است که آقای پیریاری عزیز به دنبالش است؟
یک هفته خواندن کتاب طول کشید. به سختی تمامش کردم و از خواندن داستان‌ها واقعا آزار دیدم.
این مجموعه داستان، نوید یک نویسندهٔ حرفه‌ای در آینده را می‌دهد.
        

          کتاب را خواندم،
انگار دوستی قدیمی که سال هاست از دیدنش می گذرد را دوباره ملاقات کردم؛ دوستی که شاید بعد از مدتی به دیار خودش رفته بود و حالا که برگشته دوباره با لهجه ی شیرین بختیاری برایم خاطره تعریف می کند،دوباره موقع حرف زدن کلمات بختیاری قشنگش را زیر لب چندین بار تکرار میکنم تا زبانم دوباره عادت کند...
آمده تا دوباره "مسعود بختیاری "گوش کنیم و قصه های عاشقانه ی شعر ها را مرور کنیم.
شاید حسرت این "دوباره" ها تا مدت زیادی همچنان با من باقی بماند ولی این کتاب برایم یاد آور شد که حدودا یک سالی میشود که از ترس "مسعود بختیاری " گوش ندادم تا یادم برود غریبی را ،و یادم بروم این جمله ی نا گفته ام از زبان کتاب را:
{کاش قبل از این که ولم کنی و برای همیشه بروی،فلاسک چای را پر کرده بودی.}
•
پ.ن:همیشه بعد  از دست دادن است که جزئیات اهمیت پیدا می کنند.
فلاسک چای بعد از رفتن
لبخند ها بعد از ندیدن
تکه کلام ها بعد از دیگر نشنیدن
موسیقی ها، بو ها ، کلمات، مزه ها...
جزئیات حقیقی اند.