چرا؟ چرا تو چنینی؟ دسته ای تو را دیوانه می خوانند و دسته ای برای رهایی از وجدانشان استثنای روزگار. چرا روزمرگی ما را به آتش می کشی؟ چرا؟
        

          تنها چیزی که بنده‌ی حقیر میتونم در وصف این بزرگان بگم اینه که به معنای واقعی کلمه از خود گذشتگی کردند.
اینکه چطور تونستن از تمامی خوشی ها و لذت های دنیوی بگذرن و با وجود زخم های فراوان بر بدن تا آخرین نفس مبارزه کنن برام خیلی با ارزشه
ان‌شاءالله بتونیم راهشون رو ادامه بدیم❤️
        

          اگه آب دستتونه بگذارید زمین و این کناب رو بخونید؛ چه نیرو و قدرتی باعث میشه یک نفر در مقابل یک لسکر تمام مسلح پیروز بشه!؟
        

          نوشته‌های خود شهيد چمرانه من خیلی دوسش داشتم
        

          چند روز از زندگی "مرد صالحی که یک روز قدم زد در این سرزمین به خلوص" در آزدسازی سوسنگرد
        

          قلم شهید چمران به حقیقت عالم وصل است.
احساس می‌کنی میفهمی که نگاشته‌های یک عارف را می خوانی که طعم حرفهایش را چشیده است.
مخصوصا که بعضی از نوشته ها موقعیت‌های خاص داشته است و این را میتوان از توضیحات کوتاه ابتدا متن‌ها فهمید که توسط گردآورنده یعنی مهدی چمران آورده شده است.این توضیح‌ها راهگشا است برای درک متن.
وقتی شهید چمران را مینگرم با خود میگویم اینها افسانه نیست، بوده اند، در همین خاک و در همین زمین زیسته‌اند. و چقدر آدمی دلش می خواهد به آن تاریخ برود تنها برای هم صحبتی با چنین آدمهايي. تنها برای آنکه در هوای آنها نفس بکشد.

 واقعا زمانه آنها چه زمانه‌ای بود؟ 
چه درکی از عالم و هستی و از دین داشته اند که این‌گونه زیسته‌اند و این‌گونه رفته‌اند؟!
        

          همه‌ی معارف و ارزشهای اسلام که یک مسلمان واقعی بدان نیازمند است در این چند صفحه‌ی مختصر و داستان یکروزه‌ی دکتر چمران ثبت شده است.

توصیه‌ی استاد پناهیان در خصوص مطالعه این کتاب:

| جوونها شما حیفید، قدر خودتون رو بخونید! اگر کتابچه رقصی چنین میانه میدانم آرزوست شهید چمران رو نخوندید عمرتون هدر رفته! هفتاد سالت هم که باشه من میام بالای سر قبرت مینویسم جوون ناکام! گل نشکفته! اگر این کتاب رو نخونده باشید متهمید که به بلوغ بیست سالگی نرسیدید ...
        

          وقتی راهیان بودم این کتاب رو خوندم
شور و شعف عجیبی در دلم ایجاد میشد.
همش امید بود و استقامت در راه آرمانی که داری.
و چه نیایش هایی در اون لحظات ناب جنگ و چه جنگاوری ای دارد این دکتر میدان دیده در لبنان
        

          "دیگر به نام خود و برای خود قدمی بر نخواهم داشت"
رقصی چنین میانه میدان غایت آرزوی من است
        

          تا به حال در زندگی تان آدم‌های "شفاف" دیده‌اید؟ 
در معاشرات روزمره و زندگی گاهی می‌شود آدم به بعضی از افراد برخورد می‌کند که می‌بیند به ظاهر مانند دیگران است اما با کمی تامل درباره او در میآبد که نه! این با دیگران فرق می‌کند. آدم‌هایی که یکجور عجیبی لطیف هستند. توضیحش سخت است اما اگه شما هم مثل من شده باشد با این افراد برخوردی داشته باشید احتمالا منظورم را درک می‌کنید. اگر بخواهم بهتر برایتان توضیح دهم باید بگویم که آدم‌هایی هستند که در برخورد با آنان می‌بینی و حس می‌کنی که واضحا نگرانی این را دارد که مبادا دل کسی را بشکند و کسی را برنجاند. می‌بینی که با طبیعت، با مظاهر زیبایی وجودی و حقیقی و ذاتی خوشحال و مسرور می‌شوند. می‌بینی که ساده میتواند برای چیزی گریه کند، یعنی اشکی روان دارد آنگونه که پایش برسد میشود پهنای صورتش را در پرده‌ی اشک دید. می‌بینی که آرام صحبت می‌کند، مراقب است دائما، تامل دارد، شیرین است مصاحبت با او. می‌بینی که انگار روی حرکاتش، حرف‌هایش و هر چه از تو می‌بینی تاملی از سوی خودش دارد. این‌ها و بسیار چیزهای دیگر. شما هم به چنین انسان‌هایی در زندگی تان برخورده‌اید؟ من مربی بسیجی داشتم که اینگونه بود به همین خاطر برایتان می‌گویم. بگویم که چمران هم این چنین آدمی بوده است. کتاب را که خواندم نخستین چیزی که به ذهن آمد این بود که این آدم چقدر شفاف بوده است. چه روح بزرگی داشته است و چقدر در عین چریک بودن، روحیه‌ی لطیفی داشت است. یکجای کتاب می‌خوانیم که به خاطر گوسفندی که پیش پایش قربانی می‌کنند می‌نشیند و گریه‌ می‌کند و درباره اش می‌نویسد! می‌نویسد که با دیدن این صحنه چقدر زجر کشیده است!می‌گوید:«درد گوسفند را تا اعماق وجودم احساس می‌کردم. هنگامی که خون از گردنش فوران می‌کرد، گویی که این خون من است که بر خاک می‌ریزد.» این عبارات را مردی می‌گوید که عمرش را در جنگ و خون گذرانده است. چگونه می‌توان اینگونه مردی بود؟ جایی دیگر درباره‌ی مرگ می‌گوید: «مرگ! دوست و آشنای همیشگی من در کنارم بود و به راستی که از مصاحبتش لذت بردم.» بیش از این‌ها چیزی نمیتوانم درباره کتاب بگویم. بخوانیدش. اما چند خط آخر کتاب... چند خط آخر کتاب فکر می‌کنم مقصدی است که علما و پیران راه طریقت عمر خود را وقف رسیدن به آن می‌کنند و سالها ریاضت و عبادت در مسیر آن به جان می‌خرند... شگفت است! 
«من بازیافته‌ام -من رفته بودم- من متعلق به خدایم. من دیگر وجود ندارم. منی و منیتی دیگر نیست. دیگر به کسی عصبانی نخواهم شد. دیگر به نام خود و برای خود قدمی بر نخواهم داشت. دیگر هوا و هوس در دل خود نخواهم پرورد. آرزو را فراموش خواهم کرد. دنیا را سه طلاقه خواهم نمود، همه‌ی دردها و شکنجه‌ها و زخم زبان‌ها را خواهم پذیرفت.»
چیز دیگری نمیتوانم بگویم. مثل نخستین باری که این عبارات را خواندم.