بریدۀ کتاب

گفتنی است که از دوران کودکی هم او فردی عاطفی بود و این احساس را نه تنها نسبت به انسانها، بلکه به حیوانات و حتی گل‌ها و گیاهان نیز داشت.اگر مرغی را که درون حیاط خانهٔ خود بود سر می‌بریدند و از آن غذا می‌پختند، او تناول نمی کرد و یک بار که مرغی را که به او تعلق داشت چنین کردند، نه تنها از گوشت آن مرغ نخورد، بلکه اصلاً چند روز غذا نمی‌خورد و متأثر بود، بنابراین نگاشتن این سطور زیبا دربارهٔ گوسفند قربانی و سیر و سلوک عرفانی او در این حادثهٔ عادی، غیرعادی نبوده و کاملاً طبیعی است. او به همهٔ موجودات الهی عشق می‌ورزید و همهٔ مخلوقات او را زیبا می‌دانست و می‌ستود و با آن‌ها احساس یگانگی می کرد که نمونـه اش را در قربانی کردن گوسفند جلوی پای او می‌خوانید.