«دوربین ابزار دست من است. من از طریق آن، هستیِ همه چیزِ اطراف خود را به اثبات می‌رسانم.»

دوربین عکاسی در سال ۱۸۳۹ توسط فاکس تالبوت اختراع شد. عکاسی، فقط به فاصله‌ی سی سال پس از اختراع دوربین عکاسی به عنوان اسبابی در دست نخبه‌ها، در مواردی همچون بایگانی پلیس، تهیه گزارش از جنگ‌ها، اکتشافات نظامی، هرزه نگاری، مستندسازی برای دایره المعارف‌ها، آلبوم‌های خانوادگی، کارت پستال‌ها، اسناد انسان شناختی (مثل سرخ پوستان ایالات متحده، که اغلب با کشت و کشتار بین قبایل همراه بود) اخلاقی کردن عواطف و احساسات، جستجوی کنجکاوانه (به غلط «دوربین مخفی» نامیده شده)، تأثیرات زیباشناختی، گزارش‌های خبری و پرتره‌های رسمی به کار گرفته شد. طولی نکشید که در سال ۱۸۸۸ نخستین دوربین عکاسی ارزان‌قیمت، برای استفاده‌ی عموم، به بازار آمد.

عکس‌ها مانند نقاشی از نمودها ترجمه نمی‌‌کنند، بلکه از آنها نقل قول می‌آورند. به این دلیل که عکاسی دارای زبان مختص خود نیست، و به این دلیل که به جای ترجمه نقل‌قول می‌آورد این باور را به‌وجود آورده که دوربین عکاسی نمی‌تواند دروغ بگوید. دوربین عکاسی به این دلیل که چاپی مستقیم [از جهانِ پیش رو] به‌دست می‌دهد، نمی‌تواند دروغ بگوید. (این واقعیت که، به طور متناقض، عکس‌های جعلی و ساختگی [همواره] بوده و هستند اثبات این مدعاست. شما تنها زمانی می‌توانید یک عکس را به دروغگویی آشکار وادار کنید که شیوه‌های دستکاری ماهرانه، کولاژ و دوباره عکاسی کردن را به کار ببندید .در واقع [با استفاده از این روش‌ها] عکاسی کردن را متوقف می‌کنید. عکاسی به خودی خود دارای زبان نیست که بتوان آن را جرح و تعدیل کرد). با این حال عکس‌ها برای فریب دادن و گمراه کردن به صورتی گسترده مورد استفاده قرار گرفته و می‌شوند.

تک انتخاب اساسی یک عکاس، از انتخاب‌های مداوم و تصادفی تماشاگر متفاوت است. هر عکاسی می‌داند که عکس ساده‌سازی می‌کند. ساده‌سازی با واضح‌نمایی، تونالیته، عمق، قاب‌بندی، جانشینی (آنچه که عکسش گرفته شد تغییر نمی‌کند)، بافت، رنگ، مقیاس، حس‌های دیگر (نفوذ آن‌ها از معرض دید حذف می‌شود) و بازیِ نور سر و کار دارد. عکس از نمودها نقل قول می‌کند، اما در نقل قول خود، آن‌ها را ساده‌سازی می‌کند. این ساده‌سازی می‌تواند برخوانشِ آن‌ها بیافزاید. همه‌چیز وابسته به کیفیت نقل‌قولِ انتخاب‌شده است.