جالب‌ترین و مهم‌ترین نکته کتاب همین بود که علوم اجتماعی با فیزیک و شیمی متفاوت است
اینکه شما راجع به قوانین فیزیک و شیمی چه فکری می‌کنید اصلا تاثیری روی آن‌ها ندارد
اما برعکس، انسان بسته به طرز فکرش بسیار تغییر می‌کند. یک ایدئولوژی غلط وقتی به اجرا برسد ممکن است شواهدی بر درست بودن خودش ایجاد کند. به انسان بگویید تو ذات خودخواهی داری و بعد جامعه و نهادهای جامعه را بر همین اساس بنا کنید و انسان به موجودی خودخواه تبدیل می‌شود.
ولی خیلی بنظرم بی دلیل از جمله بندی‌های سخت استفاده شده بود و تکرارهای زیادی داشت. یکبار خواندنش ولی مفید است.
        

          ایدهٔ اصلی کتاب این است که نگاه بدبینانهٔ آدام اسمیت به نیروی کار، دنیایی را ساخته که در آن کار کردن فعالیتی خلاف ذات انسان تعریف می‌شود و حتماً باید انگیزاننده‌ای بیرونی مثل حقوق یا پاداش در کار باشد که انسان‌ها راضی به کار بشوند.

این نگاه با مدیریت علمی تیلور به اوج خودش می‌رسد که در آن اصل کار به تعدادی کار بی‌معنی شکسته می‌شود که هیچ انگیزاننده‌ای جز حقوق یا پاداش باقی نماند. ادعای کتاب این است که حرف اسمیت، یک پیش‌گویی خودانجام (Self-fulfilling prophecy) است که اگر آن را فرض بگیریم، بالاخره اتفاق می‌افتد. اگر کارگران را تنبل فرض کنیم، مثل تنبل‌ها با آن‌ها برخورد می‌کنیم و شاخص می‌گذاریم. و آن‌ها نیز چاره‌ای ندارند جز اینکه مثل تنبل‌ها رفتار کنند.

کتاب تلاش می‌کند تا این فرض اولیه را تغییر دهد. کتاب مثال‌هایی از افرادی می‌آورد که در حوزه‌های مختلف رسالتی برای خودشان برگزیده‌اند و در کار خود می‌درخشند؛ بدون اینکه مشوقی از بیرون دریافت کرده باشند. حتی مثال‌هایی می‌آورد که تعیین مشوق مالی برای چنین افرادی باعث کاهش عملکرد شده است.

در زمانه‌ای که ایدئولوژی اسمیت مثل هوا طوری با فکر ما عجین شده که اصلاً متوجه حضورش نمی‌شویم، کتاب‌هایی مثل «چرا کار می‌کنیم» حکم نفس تازه‌ای را دارند که جور دیگری نگاه به مقولهٔ کار را به ما نشان می‌دهند.
        

          این کتاب کوتاه واقعا ارزش خواندن دارد، من کتاب صوتیش را گوش دادم و طول زیادی هم نداشت.
کتاب شاید در ظاهر به این میپردازند که چرا کار میکنیم و به نقد نگرش کار برای درآمد میپردازد اما این کتاب کوتاه که نثر ساده ای هم دارد به نقد یکی از عمیق ترین مفاهیم اقتصاد می‌پردازد. 
آدام اسمیت انسان ها را طوری معنا کرد که نتیجه آن موجود خودخواه هایی است که تنها برای پول کار میکند و تا وقتی پول میگیرد کم و کیف کار برایش معنا ندارد. اما در حقیقت انسان ها می‌توانند به کار به عنوان رسالت نگاه کنند و این نوع نگاه می‌تواند بهره وری را بسیار بیشتر کند تا حالتی که تنها به بهره‌وری اقتصادی نگاه کنیم.
این کتاب کارگری بیمارستانی را مثال میزند که به خاطر آزادی عملی که دارد به جای کارهای عادی خود گاهی دست از کارهای خدماتی میکشد و به درد و دل با بیماران میپردازد. وجود آنها تاثیر بسیاری بر بیماران دارد.
این اتفاق زمانی می‌افتد که افراد به کار خود به رسالت نگاه میکنند که ناشی از عدم فشارهای نظارتی بیش از اندازه است که هدفی جز بالا بردن بهره بری ندارد.
توصیه اکید میکنم که بخوانیدش ...