یادمه این کتاب رو توی اتوبوس و مترو می خوندم 
گاهی خوندنش انقدر دردناک می شد که کتاب رو می بستم چشمام رو به سمت مردم می‌چرخوندم نفس  عمیق می‌کشیدم  و سعی می‌کردم اروم باشم .
چندین بار این اتفاق افتاد تا جایی که نشد و بغض من شکست .
خوندن کتاب هایی که محور اصلی اتفاقاتش تجاوز باشه اونم تجاوز های پی در پی اصلا اسون نیست
خواندن این کتاب آسان نبود، اما خوشحالم که آن را خواندم. این ادای احترامی زیبا به زنان کره ای است که در طول اشغال ژاپن از خانه هایشان ربوده شدند و مجبور شدند به "خانه آسایش زنان" بروند ، عبارتی باورنکردنی ملایم برای بردگان جنسی که مجبور به آن شدند. همچنین ادای احترامی و یادآوری است، همانطور که نویسنده در یادداشت خود اشاره می کند، به همه زنانی در سراسر جهان که در زمان جنگ مورد تجاوز قرار گرفته اند.

این رویدادهای وحشتناک رفتار وحشیانه، داستان آنچه برای این زنان اتفاق افتاد، از طریق زندگی دو خواهر به تصویر کشیده شده است. روایت های جداگانه آنها با فاصله زمانی چند دهه روایت می شود، اما هر کدام بخش مهمی از افکار، رویاها و خاطرات دیگری هستند.

هانا، خواهر بزرگتر، روایت خود را در سال 1943 آغاز می‌کند، زمانی که در شانزده سالگی مهارت مادرش را به عنوان یک "هنیو"، یک غواص و ماهیگیر، آموخته است. با وجود اشغال ژاپن، زندگی آنها در این جزیره کوچک در سواحل جنوبی کره آرام اما محتاط بوده در حالی که از سربازان ژاپنی می ترسیدند. داستان او از رفتار وحشیانه و بیرحمانه به عمق وجود نفوذ می کند. آنچه برای هانا اتفاق می افتد برای افراد ضعیف نیست.

فصل‌های هانا با خاطرات خواهر کوچکترش امی در سال 2011 تناوب دارد، زمانی که امی گذشته‌ای را که از خانواده‌اش پنهان کرده بود، تعریف می‌کند، و به آنها نمی‌گوید روزی  خواهرش توسط یک سرباز ژاپنی دستگیر شد، در حالی که هانا سعی می‌کرد خواهر کوچکش را از این سرنوشت نجات دهد. امی، اگرچه توسط سرباز ژاپنی گرفته نشده بود، اما دوران وحشتناکی را که تحمل  کرد.  او سرانجام به فرزندانش از از دست دادن ها، غم و اندوه خود، چیزهای وحشتناکی که برای دهکده و خانواده اش اتفاق افتاد صحبت می کند.

این یک اثر داستانی است، اما حقیقت گذشته را در خود جای داده است، همان کاری که یک اثر خوب از داستان های تاریخی می تواند انجام دهد. به نظر می رسد این کتاب به خوبی تحقیق شده باشد. به نظر کلیشه ای می رسد که بگوییم این کتاب دلخراش و طاقت فرساست، اما یافتن کلمات دیگری به غیر از این کلمات عادی دشوار است. نکته اینجاست که در این کتاب هیچ چیز معمولی نیست.

مری لین برشت در یادداشت خود می گوید: "از آن ده ها هزار زن و دختری که توسط ارتش ژاپن به بردگی درآمدند، تنها چهل و چهار زن کره جنوبی (در زمان نوشتن این کتاب) هنوز زنده هستند تا به دنیا بگویند چه اتفاقی در اسارت برایشان افتاده است، چگونه زنده مانده اند، و چگونه به خانه بازگشتند. ما هرگز نخواهیم دانست که چه اتفاقی برای سایر زنانی افتاد که قبل از اینکه فرصتی برای اطلاع رسانی به دنیا درباره رنجشان پیدا کنند، جان باختند.» او با این رمان به آنها صدا داده است.