کتاب‌هایی که قوه تفکرت را قلقلک بدهند را دوست دارم.
ولی امیدوارم نتیجه تفکر ایجاد حرکت باشد نه ایستایی و ناامیدی
        

          من نمی دونم این آقای شجاعی چه اصراری دارن که کتاب های نمادین مدل دهه 50-60 بنویسن؟ البته این کار رو وقتی می کنن که حوصله ی خراب کردن داستان های مشاهیر و کلاسیک رو ندارن! -_-
        

          داستانی نمادین درمورد ساختن دیکتاتورها و چگونگی حکومت دیکتاتور بر مردم فراموش‌کار.
برخلاف بسیاری از کتاب‌های نویسنده که مورد پسند من نیستند، این کتاب را که پایانی شیرین نداشت پسندیدم و به نظرم فضای بسیار مناسبی برای گفت‌وگو با کودک و نوجوان دارد.
        

          یک داستان به شدت نمادین
درباره ظلم پذیری و حکومت‌های ظالم

زیاد دوستش نداشتم.
        

          این کتاب نمادین با اتفاقی نه چندان عجیب لا‌به لای کتابهای بچه‌ها جا گرفت و  یک روز گرم تابستانی که از همه چیز بچه داری کلافه بودم مجبورم کردند برایشان بخوانمش.
و بعد دنیای قشنگ بچه‌ها و سوال‌هایشان.
مثلا: بچه کوچک مانده بود آنها که تولدشان بهار بوده چه می‌کنند؟ بزرگ نمی‌شوند یا دیگر هیچ وقت جشن تولد ندارند.
        

          داستان ضعیف، پایان بی معنی. سه ستاره به تصویرگری کتاب.