سفرنامه حاجی داوود!
کار سفرنامه نویسی درباره ایران، به ویژه از دوران صفویه، در کشورهای مختلف اروپا رواج و رونق داشته است و سیاحان بی‌شماری از چین در شرق آسیا تا عثمانی در غرب آن، هر یک به مقدار بضاعت و امکانات خود مطالبی درباره شهرها، مردم و زندگی ملل شرق بیان کرده‌اند. این سفرنامه‌ها هم‌اکنون برای بازنویسی تاریخ بسیار مفید است.
کتاب حاضر، بازنویسی دست‌نوشته‌های حاجی داوود، از افراد معتبر و سرشناس جامعه شیعیان اثنی‌عشری خوجه بمبئی است که رویات سفر وی همراه با همسر و هفت فرزند (بزرگ‌ترین آن‌ها سیزده و کوچک‌ترین آن‌ها سه ساله!) و چند کنیز آن که در مجموع پانزده‌ نفر می‌شدند، می‌باشد.
این سفر در سال ۱۳۰۵ هجری شمسی از مبدا بمبئی هندوستان به مقصد مشهد مقدس بوده است و آن‌ طور که راوی می‌گوید، ۵۷ روز به طول انجامیده است که نه روز و بیست ساعت آن در مسیر رفت و ۱۲ روز هم در مسیر برگشت زمان برده است. جالب آنکه در آن سال‌ها، قسمت مسیر هندوستان و پاکستان سفر تا میرجاوه با قطار انجام شده و بقیه مسیر ایران با خودرو بود است!
        

          سفرنامه ای که از بمبئی شروع میشه و به مشهد ختم میشه.
همین یک خط کافیه تا کتاب رو دست بگیرم.کتاب در واقع یادداشت‌های یک فرد کاملا معمولی است که صد سال پیش با خانواده اش میاد مشهد برای زیارت. وقتی میگم یادداشت یعنی در همین اندازه که سوار قطار فلان شدیم، فلان جا پیاده شدیم و مواد غذایی تهیه کردیم دوباره سوار قطار شدیم و به شهر فلان رسیدیم و...
تا زمانی که به مشهد میرسن. به خاطر اینکه چند روزی رو در مشهد اقامت داره،یادداشت‌های مفصل‌تری داره اما برای من مشهدی که دنبال یک اتفاق یا شرح یک قسمت نادیده و ناشنیده از شهر و یا حرم امام رضا بودم تقریبا چیز خاصی نداشت.