مجموعه­ی ادبیات
بدنم یخ کرده بود، در آن هوای پاییزی این واکنش بدنم حقیقتا
نوبر بود. پاییز دل­انگیزترین فصل من بود. اما آن لحظه وقتی سوز
اشک را احساس کردم، هوای پاییزی معنا و مفهوم دیگری یافت.
از پشت پرده­ی اشک خوب که نگاهش کردم، زیبایی و شیرینی
نگاهش رنگ باخته بود. با انگشت­های ظریفش که سرد هم بودند،
ری گونه­های خیسم کشید. تا گفتم چه غریبانه می­روی! احساس
کردم شهسواری هستم که شهبانویش را به اسیری می­برند. به
قول شاعر مکزیکی: « آن­که رفت، خاطره­اش را برد، چونان رودی
رونده، چونان نسیمی گذرا، بدرود و دیگر هیچ.»