نتونستم با ترجمه‌ش ارتباط بگیرم. بنا بر تاریخی که در مقدمه کتاب ذکر شده، آقای نفیسی در سال ۴۱ ترجمه این اثر رو انجام دادن و شاید یک علت مهم چنین ترجمه‌ای همین باشه...
        

          نیکالای پلاکین: بیشتر از اینکه داستان باشه یه سرزنش‌نامه‌ست، سرزنشی برای انسان‌هایی که انسانیت هم نوع خودشون رو پاس نمیدارن و اصلا به این ظلم خودآگاه نیستن و ککشونم نمیگزه.

یک روح ساده: داستان انسان‌هایی که ساده و غریبانه می‌آیند و می‌روند؛ پس  «طوبیٰ للغُرَبا!».

شب احیای تزار جوان: احتمالا داستانی که بلشویکا ازش بیشترین تأثیر رو گرفتند. حتی عنوان مهمترین کتاب لنین توش چندبار تکرار میشه؛ «چه باید کرد؟».

عشق چگونه زایل میشود: ظاهراً پیرِ ما انسانیت رو بر همه چیز برتر میدونه، حتی عشق!

دعای سه پیرمرد: تالستوی خیلی شبیه چیزیه که ما تو فرهنگمون بهش میگیم «باطنی‌ گری» (البته میدونم که دقیقا تطابق نمیکنه.) نمی‌دونم با یکسری از عرفای ما آشنایی داشته یا نه. اگه می‌داشت خیلی باهاشون حال میکرد.