ایمانی که عامل وحدت است و تضاد بدن‌ها را برطرف می‌کند و ناسازگاری منافع را جبران می‌کند، همان ایمان یگانه ای است که شما را متحد می‌کند و هرچه امید به ایمان بیشتر باشد، بلندپروازی‌های انسان بیشتر خواهد بود . پس اگر در ایمان خود به تامین ابزارهای مادی زندگی بسنده کنیم، با دستیابی به این ابزارها، حرکت ما پایان خواهد یافت، اما اگر ایمان ما به بینهایت باشد، با هر دشواری‌ای که بر سر راه ما پیدا شود، ایمان ما هم نو خواهد شد .

جوان عزیز، با من بحث کن که آیا میتوانی در جهان امروز بگویی که شرقی یا عرب یا لبنانی هستی ؟ تو امروزه به تمدن بشری چه چیزی عطا می‌کنی ؟ به خودت و به ما و به تاریخ رحم کن و بدان که تو چونان پیامبری مسئول هستی. و خدا شاهد است که این سخن مبالغه نیست . تو چونان پیامبر مکلفی که جامعه ای بنیان نهی و نه جامعه ای برتر را. جامعهٔ صحیحی را بنیان نه و فضیلت جاودانگی از آن تو خواهد بود . تو آینده سازی ای آینده سازان، برنامه شما برای جامعهٔ آینده چیست؟ ابعاد جامعه‌ای که میخواهید بنیان نهید کدام است؟ مطالعات و بررسی های شما و خدمات شما در آینده چیست ؟

اما در لبنان و جهان عرب و تمام مشرق، ارزش و ارج دانشجویان و امیدی که به دانشجویشان بسته‌اند، بیشتر از مناطق دیگر است. علت این امر آن است که شرق بطور کلی در زمانِ حال به‌سر نمی‌برد،‌ بلکه در بعد احساسات خود در گذشته‌اش به سر میبرد و در بعد عقل و مطالعه در جوامع دیگر به سر میبرد. امروز جامعه کنونی ما چه دستاوردی دارد؟ چه علمی را کشف کرده‌ایم؟ چه صنعتی را پیشه کرده‌ایم؟ چه نظریه ای را به جهان عرضه کرده‌ایم؟چه خدمتی به صلح جهانی کرده‌ایم؟ چه هدیه نفیس و نادری را میتوانیم به جهان بدهیم؟ بنابراین جامعه کنونی‌مان از جهان میگیرد و چیزی به جهان نمی‌دهد. و این وضع، معنایش با همهٔ احترام به خودم و دیگران مرگ است. مرده کسی است که میگیرد و چیزی نمی‌دهد. چگونه میگیرد؟ بی‌اراده از محیط خارج می‌گیرد زیرا محیط و آب و هوا و ویروس‌ها و زمین و خاک، همگی، بر جسد مرده تاثیر می‌نهند بی آنکه چیزی از میت برگیرند در حالی که انسان زنده کسی است که داد و ستد دارد. اما آنکه میدهد و نمیگیرد، به تعبیر یکی از ادبیان بزرگ لبنان، فردی غریب و شگفت آور است.

امتحانات، خود نمونهٔ زنده ای از حساب الهی است. همچنین، شاهد صدقی بر نتیجهٔ اعمال ما در سعادت زندگی ماست.