کتاب پر بود از حرف های نگفته ای که هر کسی تو وجودش هست 
در عین حال که قر و قاطی بود ولی خوب بود 
        

          پیچ را تمام کردم. اولین رمان بزرگسال زهرا شاهی. قبلا کتاب نفری یک قاچ کیک تولدش را خوانده بودم. دوستش نداشتم. به نظرم زیادی برای بچه‌ها سیاه بود. مشت تاریک جامعه را برایشان باز می‌کرد. مشت پوچ و بی دلخوشی را. اما پیچ؛ اعتراف می‌کنم عاشق قلمش شدم. از همان اولین جمله‌ی کتاب:" مستضعف سایزی یعنی من. یعنی کسی که هیچ خیاطی دستش نرود اندازه‌ی تنش لباس بدوزد." یا وقتی که وسط جمله‌‌هایش می‌گفت: "ماروین کیمونی برو! با هرچیزی که می‌توانی."
طنزی که در کلام داشت. به سیم آخر زدن و نداشتن تعادل شخصیتی راوی‌اش حتی. از دست راوی حرص می‌خوردم ولی در عین حال دوست‌داشتم تا انتها غر غر‌ها و خاطره‌های درهم و برهمش را بشنوم. بعضی‌ها نقد کردند که نویسنده با زیاده‌گویی رشته داستان از دستش در رفته‌‌، ولی برای من این اطناب هم جذابیت داشت.

_۳و هفتاد و پنج از پنج|🥬
        

          "پیچ" داستان خوش‌خوان سر در گمی‌هاست!
داستان زنی از دهه ۶۰ با تربیت دهه ۴۰ که حالا در دهه ۹۰ زندگی میکند!
حس دوگانگی و درماندگی شخصیت داستان برام قابل درک بود، یه سری جاها حتا باهاش همذات پنداری میکردم.
به نظر من به عنوان یک تجربه اول داستان خوش ساخت و تمیزی بود و ارزش خوندن رو داره.
کتاب کمی تا قسمتی (از لحاظ شخصیت‌ها و تم داستان) مشابه "رهش" نوشته "رضا امیرخانی" است!
#پیچ داستانی شخصی‌تر است که درماندگی‌ها با تم طنز پررنگ ترند، برخلاف #رهش که بعد اجتماعی‌تری دارد.
به نظرم ی ویژگی دوست داشتنی کتاب سوییچ زمانی به جا و هوشمندانه‌اش بود که نه تنها آدم رو گیج نمی‌کرد بلکه من به شخصه از این تداخل زمانی لذت می‌بردم!