اگه فرزندان هورین یا سیلماریلیون رو خونده باشین .. داستان رو میدونین
این کتاب یکم از "جزئیات" داستان تور و رفتنش ب گوندولین و اتفاقای بعد سقوط رو میگه.. اما داستان کلیش رو تو کتابای قبلی خونده بودیم
و اینکه کریستوفر بیشتر سیر تغییرات داستان و نسخه های مختلفی ک از تالکین بزرگ مونده بود رو آورده بود و مقایسه کرده بود.
ب نظرم.. کتاب بیشتر مناسب کسایی  هس ک عاااااشق تالکینن و میخوان کلمه ب کلمه از همه دست نوشته هایی ک مونده ازش رو بخورن
یا! فیلم سازایی ک جزئیات و تفکرات تالکین رو میخوان کامل بدونن ک فیلمشو دقیق بسازن! (اگه واقعن همچی فیلمسازی باشه -_-)
ب هرحال برا کسی ک میخواد "داستانای" تالکین رو بخونه و لذت ببره از دنیاهاش ... این کتاب چیز خاصی اضافه نکرد ب داستانای قبلیش
پشیمونم از خوندش؟ معلومه ک ن! اما ب کسی ک تازه میخواد بخونه میگم ک کتاب اینجوریه ... ن اونجوری 🚶🏻‍♀️🤣
        

          من فکر میکردم ی کتاب در تفصیل داستان سقوط گوندولینه
ولی ی کتاب تحلیلی در توصیف سقوط گوندولین و کلیت آثار تالکینه، اینو وقتی فهمیدم که ب وسط کتاب رسیدم 🤦‍♂️
خلاصه کتاب خیلی خوبیه برای کسب برخی اطلاعات ولی حواستون باشه اشتباه منو مرتکب نشید
        

          تا قبل از خواندن قصه سقوط گوندولین و نسخه‌های متفاوت تالکین از آن، تالکین را به ساخت و پرداخت جهانی Consistent و بدون نقص و تناقض و ناپیوستگی می‌شناختم و رشک می‌بردم؛ جهانی مفصل و پرجزئیات و پرشخصیت که انگار برای گوشه گوشه و لحظه به لحظه‌اش فکر و برنامه‌ریزی شده و حکمتی پشت هر رخ‌داد و حادثه‌اش هست. این توهم را باید گذاشت پای بی‌سوادی و غور نکردنم در دنیای تالکین که «سقوط گوندولین» پنبه‌اش را زد، اما رشکم به تالکین را فزونی داد، که تالکین خودش انگار نخستین تالکین‌پژوه و جست‌وجوگر تاریخ سرزمین میانه بوده.

تالکین خودش هم عالم کل تاریخ سرزمین میانه نبوده، یعنی حداقل اولش که دست به خلق این تاریخ برده، همه جزئیات و ریزه‌کاری‌ها را در ذهن نداشته و طرح اصلی را که ریخته، نسخه‌های اولیه‌ای از داستان‌ها را روی کاغذ آورده و طی سال‌های بعد، خودش را غرق در این تاریخ کرده و تأمل و تعمقش، نسخه‌های بعدی هر داستان را شکل داده؛ نسخه‌های بعدی‌ای که گاه تفاوت‌های قابل توجه و چشم‌گیری با نسخه‌های قبلی‌شان دارند و جزئیات و پرداخت‌ها و شخصیت‌ها با دقت و وسواس بیشتری در تاروپود آنها تنیده شده و قصه را قوام داده. گاهی حتی تالکین نسخه‌های جدید را روی همان کاغذی می‌نوشته که نسخه قبلی روی آن تحریر شده و در پس‌زمینه، نسخه قبلی هم‌چنان قابل خوانده بوده؛ بهترین تصویر از سیر تحول یک قصه.

گاهی هم نسخه‌های جدید، زاویه دید متفاوتی به قصه می‌دهند و بخش و جزئیات دیگری از قصه را نسبت به نسخه‌های قبلی پررنگ کرده و زیر ذره‌بین می‌برند. نعوذ بالله مشابه روایت‌گری کتب آسمانی ادیان که قصه‌هایشان از تاریخ پیشینیان، چندین و چندبار تکرار می‌شود، اما هربار تمرکز روایت روی بخش خاصی از قصه جمع می‌شود که بیشتر به کار حرف بعد از روایت می‌آید.

قصه‌های سرزمین میانه تالکین حماسه‌اند، برای آن که بیشتر مأنوس رمان و داستان کوتاه‌های مدرن است، اولش خو کردن به آنها سخت و عبث به نظر می‌رسد. از بس که جای واکاوی و زیر و زبر کردن شخصیت و افکار و درون کاراکترهای قصه، از کاخ‌ها و شهرها و زمین‌ها و جنگاوری‌ها و اهریمن‌ها حرف به میان می‌آید، آن هم با جزئیاتی بسیار که هیچ کارگردانی هم معمولا در اقتباس سینمایی به تک‌تک‌شان، بخواهد هم نمی‌تواند وفادار بماند. از طرف دیگر، اسم قصه، یا همان چند خط اولش، آخرش را معمولا لو داده و خواننده قرار نیست درگیر تعلیق و Plot Twist و این اداواطوارها بشود. فرجام قصه سال‌هاست آشکار و واضح است و صرفا روایت پرآب‌وتاب و جزء به جزءش را خواننده (احتمالا یک‌بار دیگر) مرور می‌کند. اما قصه حماسه که جلو رفت و آدم که تاب حماسه را آورد، میلش برمی‌گردد به همان سبک و سیاقی که اجداد پیشامدرنش در سر و دل داشتند و همین حماسه‌ها را هر شب، دور آتش از بر می‌خواندند و پیچیدگی فکر و خیال آدم مدرن را کاری نداشتند، که اصلا آدم مدرنی شاید دوروبرشان نبوده.

«سقوط گوندولین» هم روایت مهمی‌ست در تاریخ سرزمین میانه و همین بس که از پسش ائارندیل و الروند و الروس برمی‌آیند و دوران دوم و سوم را با حماسه‌هایشان رنگ آدم و اتحادش با الف می‌دهند، و در کنار اهمیت در تاریخ، حماسی و غریب است، که سقوط یک شهر، مخصوصا شهری که به سعادت و بی‌زوالی و تسخیرناپذیری شهره است، همواره غریب است، چه گوندولین باشد، چه تروآ، که همواره غرور و خدعه و خیانت سقوط شهرها را ممکن کرده.