تنهایی، تنهایی، تهایی
ترجمه ايـن رمان چخـوف همزمان بـا يكصدمين سال انتشـار اين اثر منتشر شـده است. اين رمان كه به عنـوان يكى از آخرين شـاهكارهاى چخوف شناخته مى شود، زمانه اى را ترسيم كرده كه در آن ارزش هاى سنتى جامعه روسيه در حال فروپاشـى است و در مقابل آن هنوز هيچ رويش متجددانه‌اى در جامعه رخ نداده است. اين رمان از اين زاويه ديد، نمايشگر برزخ فضاى حاكم بر روابط انسانى در عصر چخوف اسـت. وى در اين رمان سعى كرده نشـان دهد كه تنهايى، ياس، فروپاشى باورها و اعتقادات ديرينه شخصيت هاى اين داستان همگى برآمده از زندگى در چنين برزخـى است. ظاهراً مترجم سال  86 اين رمان را ترجمه كرده بـوده، اما بعد كه ديده ترجمه هـاى انگليسى و آلمانـى رمان چقدر با هم فرق دارد، رفتـه و از زبان روسى آن را ترجمه كرده است.


به قلم احسان رضایی، هفته‌نامه‌ی همشهری جوان، شماره‌ی 460، 31 خرداد 1393.
        

          از زمانی که این کتاب رو خوندم خیلی میگذره اما تا جایی که یادم هست در اون دوران اصلا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم  همیشه یه گوشه از قفسه کتابهام در حال خاک خوردنه
نمیدونم شاید یه روز دوباره اونو بخونم و نظرم عوض بشه البته شاید
        

          سه سال یه داستان از عشق یه‌طرفه، سکوت و گذر زمانه. لاپتف عاشق یولیاست، باهاش ازدواج می‌کنه، اما یولیا هیچ‌وقت اونقدری که لاپتف دوستش داره، دوستش نداره. زندگی‌شون نه خوشبخته، نه فاجعه‌بار، فقط یه حس ناتموم داره، مثل خیلی از رابطه‌های واقعی. چخوف با سادگی و جزئیات ریز نشون می‌ده که چطور گذر زمان مشکلاتو حل نمی‌کنه، فقط آدمو باهاشون سازگار می‌کنه، که عشق همیشه به خوشبختی نمی‌رسه و زندگی پر از حسرت‌های ناتمومه.