خوندنش رو دوست داشتم. شیوه‌ی روایت و یه سری دیالوگ‌ها خیلی به دلم می‌نشست. یه جاییش کامی می‌گه: 
"هر چیزی، تا زمانی که زورت به‌ش نرسه، می‌شه تقدیر. تقدیر یعنی ناتوانی ما برای مقابله با دشواری."
که خب آره.
        

          احمد پوری ثابت کرده قلم خوبی داره و بر موضوعی که درباره‌ش می‌نویسه مسلطه. خرده پیرنگ‌ها رو به خوبی در خدمت داستان اصلی به کار می‌گیره بدون اضافه‌گویی و به حاشیه رفتن. برای رفع مشکلات زاویه دید هم در این داستان ایده خوبی داشته که یه راوی زنده داره و یه راوی مرده.
کتاب رو توصیه می‌کنم. با اینکه آخرش رو از اول می‌دونیم  ولی باز تا آخر می‌کشونه خواننده رو.
        

          شیوه روایت کتاب رو دوست داشتم. اما تهش چیزی دستم رو نگرفت. صرفا یه داستان خوب بود. همین
        

          توی این کتاب به مرگ و زندگی خیلی خوب پرداخته شده ولی صحبت و عادی سازی راجعبه روابط زن ومرد در هر شرایط و موقعیتی به نظرم نقطه ضعف کتاب بود