همۀ گنجشک های جهان به یک زبان صحبت می کنند، به یک روش می پرند و یک نوع غذا دوست دارند؛ دست کم این طور به نظر می رسد.

برای همین، من اگرچه حال و هوای این شهر سیمانی را دوست ندارم و یک سال و دو ماه و یازده روز است که صبح تا غروب، به خاطر این کوچ احمقانه به خودم لعنت می فرستم، اما جیک جیک این گنجشک ها را به اندازۀ آواز گنجشک های ایرانی دوست دارم.

هر بار که دل می دهم به مکالمات موزیکالشان، یاد غروب های نارنجی خانۀ «خانجان » می افتم، روزهایی که عماد با انگشت های کشیده اش، مشتی گندم از جیب پیراهنش درمی آورد و می ریخت لبۀ پنجرۀ کارگاه و غروب که می شد، پرنده ها جلدی می آمدند پشت پنجره و خانه باغ، پر می شد از صدای جیک جیک گنجشک ها و بغ بغوی کبوترها.