برای همۀ ما اتفاق افتاده که نام کسی را فراموش کنیم، یا برای کاری به اتاقی برویم ولی یادمان نیاید آنجا چه‌کار داشتیم. اگر بیش از چهل سال داشته باشیم چنین فراموشی‌هایی اغلب نگرانمان می‌کنند. آیا همۀ فراموشی‌ها کاملاً طبیعی‌اند؟ مغز ما اساساً طراحی شده تا هر چیزی را به یاد بسپارد یا فراموشی بخشی از انسان بودنِ ماست؟ آیا خاطرات فراموش‌شده برای همیشه از دست رفته‌اند یا می‌توانیم دوباره آنها را بازیابی کنیم؟ حافظه چگونه عمیقاً تحت‌تأثیر معانی، احساسات، خواب و اضطراب‌هایمان قرار دارد؟ لیزا جنووا، داشمند علوم اعصاب و نویسندۀ داستان هنوز آلیس، با زبانی ساده و جذاب از شکل‌گیری حافظه و سازوکار بازیابی آن می‌گوید، کاوشی شگفت‌انگیز در مورد ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های به‌یادآوردن و فراموش کردن.
در کتاب به یاد دار لیزا جنووا با شرحی روشن و صریح به ما نشان می‌دهد که چگونه از حافظه به‌عنوان یکی از حیاتی‌ترین کارکردهای مغزمان به بهترین شکل استفاده کنیم. اما مهم‌تر از آن، به ما می‌آموزد گرچه حافظه موهبتی است بی‌نظیر، خویشتنِ حقیقی‌مان بسیار بیش از آن چیزی است که می‌توانیم به یاد آوریم.