ناصر تقوایی واقعاً قلم‌ جالبی داشت. پر از جزئیات درست، شخصیت‌های ملموس، اتفاقاتی که شاید تا زمان نوشته شدن معمولی هستند و کسی فکر نمی‌کنه تبدیل اون‌‌ها به یک مجموعه داستان کوتاه می‌تونه این‌قدر خوب بشه. داستان آخر هم قصه‌ی یک آدم دیگه‌ست‌ و نهایتِ همه‌ی کارگرهای قبلی. اینکه تاریخ به این شکل توی ادبیات داستانی منعکس بشه هم همیشه در ادبیات ایران دوست دارم. در کل فکر کنم آخر خوندن هر داستان گفتم همین چیزها رو.‌ نمی‌دونم به خاطر احساس نزدیکی‌ای بود که با این داستان‌ها می‌‌کردم یا چیز دیگه ولی این دوره رو از همه‌ی دوره‌های قبلی داستان کوتاه (ریچارد فورد، ریموند کارور، بورخس، سلینجر) به طور شخصی‌ و زیادتری دوست داشتم.
        

          تابستان همان سال:

 از مجموعه داستان‌هایی بود که هی دلم می‌خواد زیر جملاتش خط بکشم. تصویر و  شخصیت پردازی خیلی پررنگی داشت. انگار یه گوشه صحنه داستان ها وایسادم و دارم میبینم خورشیدو و عاشور و سیفو چطور روزگار کارگری رو سر میکنن و با رکود بعد سال ۳۲ کنار میان.
اینکه تقوایی کارگردان بوده شاید باعث این تصویری نوشتن بود.
توی داستان آخر کتاب[ تابستان همان سال] جایی راوی می‌گه: 
آخرهای تابستان دیگر خسته شده بودیم، از تابستان هم خسته شده بودیم.
 راستش اینجاها تابستان پنج شش‌ماهی طول می‌کشد، بعدش همیشه پاییز است. تا تابستان دیگر همیشه پاییز است.


پایان🪴
۱
۷
۰۴

پ.ن: اولین اثر از تقوایی بود که خوندم و انصافا چه قلمی داشت...حیف که...
#چند_از_چند

۱۳از۵۰