یادداشت فاطیما

        ناصر تقوایی واقعاً قلم‌ جالبی داشت. پر از جزئیات درست، شخصیت‌های ملموس، اتفاقاتی که شاید تا زمان نوشته شدن معمولی هستند و کسی فکر نمی‌کنه تبدیل اون‌‌ها به یک مجموعه داستان کوتاه می‌تونه این‌قدر خوب بشه. داستان آخر هم قصه‌ی یک آدم دیگه‌ست‌ و نهایتِ همه‌ی کارگرهای قبلی. اینکه تاریخ به این شکل توی ادبیات داستانی منعکس بشه هم همیشه در ادبیات ایران دوست دارم. در کل فکر کنم آخر خوندن هر داستان گفتم همین چیزها رو.‌ نمی‌دونم به خاطر احساس نزدیکی‌ای بود که با این داستان‌ها می‌‌کردم یا چیز دیگه ولی این دوره رو از همه‌ی دوره‌های قبلی داستان کوتاه (ریچارد فورد، ریموند کارور، بورخس، سلینجر) به طور شخصی‌ و زیادتری دوست داشتم.