دم دمای صبح آقا مهدی روی یک تخته سنگ تیمم کرد. زانو از زمین کند و برای نماز شب قامت بست. ندیری هم کمی آن طرف‌تر تکبیر گفت و مشغول شد. سرما مثل میخ به تنم فرو می‌رفت. توی خودم مچاله شده بودم و نگاهشان می‌کردم. حال خوشی داشتند؛ آن‌قدر که گاهی یادشان می‌رفت کجا هستیم و در چه مخمصه‌ای گرفتار شده‌ایم. صدای ناله و گریه‌هایشان آسمان را پر کرده بود. سرما را از رو برده بودند و انگار داشتند خستگی‌های چند روزه را می‌دادند و نیروی تازه برای فردا می‌گرفتند.

به میز جلوی در اشاره کرد و پرسید: «این میز برای چی اینجاست؟» گفتیم: «میز حضور و غیابه.» نگاهش روی تک تکمان چرخید و با لحنی تحکم‌آمیز گفت: «دیگه نیاز نیست. کسی که لباس پاسداری پوشیده، حضور و غیاب براش معنی نداره. اگه اون‌قدر شهامت دارید که تاخیر بکنید و فردای قیامت بتونید جواب بدید، جواب دنیاتون با من. نه کسی حق حضور و غیاب داره، نه حق اینکه بپرسه فلانی چرا دیر اومدی و کجا بودی.»