خیلی دوست داشتم که این کتاب رو درحالی به قفسه کتاب‌های خوانده شده منتقل کنم که کامل میخوندمش، ولی این اتفاق نیافتاد. احتمال کمی میدم که بعدها برای خوندن ادامه کتاب اقدام کنم. پس همین الان به عنوان یه تجربه نسبتا خوب با یک یادداشت، مهر پایانش رو می‌زنیم.
شروع جالبی داشت. در واقع برای من واقعا کشش داشت. تونستم خیلی راحت ارتباط بگیرم و ترغیب بشم که ادامه‌ش بدم. اما توی فصل‌های بعدی بیشتر با معادن زغال سنگ و کارهای معدن و معدنچیا و وضعیت زندگیشون آشنا میشید. البته نه به صورت داستانی، بلکه به صورت گزارش. طوری که هیچ ارتباطی با فصل اول نداره. عجیب بود مگه نه؟
کاملا مشخصه که اورول قصدش از نوشتن این کتاب به نمایش گذاشتن اوضاع اقتصادی و اجتماعی اون زمان بوده؛ اونم با جزئیات زیاد. هرچند که بعضی اطلاعاتش واقعا جالب بودن. مثل شرایط کار توی معدن و ویژگی‌های خونه های مسکونی برای قشر متوسط و رو به پایین جامعه بریتانیا در زمان جنگ جهانی دوم و بعد از اون. اگه به دونستن این اطلاعات علاقه دارید این کتاب خیلی خوبه. اما اگه مثل من دلتون یه داستان پرکشش یا یک معما برای درگیر شدن ذهنتون میخواید نه. چون ممکنه واقعا از یه جایی به بعد حوصله‌تون رو سر ببره.

نکته دیگه‌ای که درباره این کتاب و این انتشارات اذیتم کرد مشکلات ویراستاری بود. فهمیدم باید توی انتخاب انتشارات بیشتر دقت کنم؛)
        

          کتاب در مورد سختی کار معدن چیان و مسائل اقتصادی و سیاسی مربوط به اون زمان هست اما بیشتر در قالب یک مقاله یا گزارشی برای روزنامه بود که خوندنش رو خیلی سخت میکرد از یه جایی به بعد.. اگه یه مقدار اعداد و ارقامش کمتر بود و جنبه داستانی رو منسجم تر ادامه میداد خیلی بهتر میشد🥲
        

          علیرغم داستانی نبودن و قالب مستندی کتاب ، لذتی که در خوندن توصیفات و فضا سازی زندگی کارگران انگلیسی و بعد پرداختن به مسائل سیاسی وجود داشت انکار ناپذیره. 
        

          «جاده ای به اسکله ی ویگان»
اثری متفاوت از جورج اورول نویسنده معروف کتاب های «قلعه ی حیوانات» و «۱۹۸۴» است.

من کتاب را به سه بخش تقسیم می کنم: 
-بررسی میدانی کار در معدن
-بررسی وضعیت اقتصادی بخش کارگری
-بررسی جنبش ناسیونالیسم و آسیب شناسی آن

در بخش اول نویسنده آنقدر زیبا و ملموس وضعیت کار در معدن و دست و پنجه نرم کردن کارگران با خطرات و کار طاقت فرسا در شرایط دشوار معدن را ترسیم کرده که در عین زیبایی حس قدر شناسی مخاطب نسبت به کارگران به معنای واقعی برانگیخته می شود.
حسی که در وطن خودمان نیز باید بیشتر برانگیخته شود و مردم (به خصوص مسؤولین) از نزدیک با سختی کار آنها و ارزشمندی وجود پر برکت شان آشنا شوند.
شاید بخش های بعدی زیاد برای خواننده جذاب نباشد ولی واقعا توصیه می کنم بخش اول را بخوانید.