"ستاره‌ها هم می‌میرند" اثر خانم نرگس فرجاد امین در سال ۱۳۹۸ از سوی انتشارات نیستان به چاپ رسید؛ روایتی روح‌نواز از نگاه لطیف یک زوج جوان به هستی؛ دریچه‌ای متفاوت اما دلچسب.
 "یحیی" ناراستی‌های پیرامونش را برنمی‌تابد و "صحرا " تسلیم شدن در برابر نظریات علمیِ بدون روح توحیدی را.
"یحیی" زندگی را به قیمت سکوت در برابر گناه تاب نمی‌آورد و "صحرا" زیستن را بدون "یحیی".
عشق کمندی است که قلب یحیی را به دل صحرا پیوند می‌زند؛ وقتی با دیدن چادر خاکی‌اش تمام روضه‌ها در ذهنش پِلِی می‌شود و قلب صحرا را به یحیی حتی اگر مرضی مهلک، ذره ذره سفیدهای  رگ‌هایش را بخورند؛ چرا که می‌داند اشرف مخلوقات هم می‌میرد، خورشید هم عاقبت خاموش می‌شود و چه رسد به ستاره‌ها.
"یحیی" می‌داند کمند عشق نادیدنی‌ها را دیدنی می‌کند و ایمان به غیب نامرئی را مرئی؛ اعم از آنکه فرشته‌ای شخصی باشد یا نباشد. نامش برفا باشد یا نباشد.
"یحیی" پیامبرگونه نمی‌هراسد؛ حتی اگر سرش را ببُرند و چون فرزند "زکریا" به ضیافت زنان بوالهوس ببَرند.
"یحیی" آمده است تا پسر خلیل باشد؛ تا اسماعیل باشد . آمده است که خلیل را بر لب گور پیش‌ساخته‌‌خود که نه، بر سر قربانگاه تنها دلبندش بکشاند؛ حتی اگر نامش معنای زندگی بدهد؛ حتی اگر جنینی در راه باشد و سایه پدر بخواهد.
"ستاره‌ها هم می‌میرند" کهن الگوها را به زیبایی کنار هم می‌نشاند و مفاهیمی عمیق در دل قصه‌اش جای می‌گذارد. 
در کنار هم قرار گرفتن اسلام و مسیحیت به زیباترین شکل ممکن به تصویر کشیده می‌شود. "آرمن" ارمنی یار غار یحیاست که روبروی ضریح امام رئوف می‌نشیند و به نوای زیارت‌نامه‌خوانی یحیی گوش می‌سپارد و " یحیی" در کلیسا کنار  "آرمن" زانو می‌زند و آمین می‌گوید.
تمثال حضرت علی کنار تصویر مریم مقدس ، آش نذری سلامتی "آرمن"، تئاتری عاشورایی که جوانان ارمنی اجرا می‌کنند و نام برگزیده یحیی برای طفلش "مسیحا"، همه و همه تصاویری به یاد ماندنی از وحدت دل‌انگیز این دو دین آسمانی می‌سازد و چه قابل تامل که صفحه آغازین  کتاب به آیه‌ای از قرآن‌کریم درباره عیسی مسیح مزین شده است.
"یحیی" و "صحرا" فصل به فصل کتاب در روایت قصه‌هایشان جابجا می‌شوند و به سبکی غیر خطی ماجرایشان را با زاویه دید "اول شخص" بازگو می‌کنند.
"ستاره‌ها هم می‌میرند" رمانی است که شما را با چراهای عمیق فلسفی روبرو می‌کند و نجوم و فیزیک و فلسفه و الهیات به ظرافت و لطافت در کنار هم می‌نشینند تا جوابی درخور به پرسشهایی ناتمام بدهند.

        مولود توکلی
@mowlud.tavakkoli
        

          یه داستان عمیق
و اونقدر عمقش خوب بود که بشه از پایان کمی عجیبش چشم پوشی کرد!
        

          آنها که با نوشته های رضا امیرخانی حال می کنند، از این کار خوششان خواهد آمد.

اما آنها که نتوانند چنان داستان هایی را پی بگیرند، از این رمان نیز خوششان نخواهد آمد.
        

          1.
به نظرم این فضای داستان نویسی که متاثر از یک زیبایی شناسی معنوی است را باید به رسمیت بشناسیم. در این فضا آن فرض اولیه که قهرمان داستان در سیاهی و تباهی درونی یا بیرونی خودش  غرقه است اصلا وجود ندارد و آدم ها پاک هستند مگر این که خلافش ثابت شود. فارغ از این که من خوشم بیاید یا نه خیلی ها این طوری به جهان نگاه میکنند و با این داستان ها حال میکنند و این داستان بسیار مناسب حال آنها است. هر کی با من او و قیدار امیرخانی خاطره خوب دارد از این رمان هم خوشش خواهدآمد

2. 
در این جهانی که فرض اول خوب بودن آدم هاست همه چیز آماده است که برویم سمت سانتی مانتالیزم چون این آدم ها دهن باز نمیکنند مگر این که بخواهند احساسات پاک و رقیق به هم ابراز کنند که ممکن است شبیه واقعیت زندگی نباشد. این کار یه کم دچار این معضل شده

3.
کار بزرگ نویسنده این بود که پنجه در پنجه سوال بزرگ زندگی بشر یعنی مسئله "شرور" شده بود. چرا شوهر به این خوبی باید سرطان خون بگیرد؟! اما نویسنده باید مثل داستایوسکی با شخصیت خوبی مثل آلیوشا کارامازوف بی رحم باشد. مؤمن هستی برای خودت هستی! قرار نیست بتوانی جواب سوالهای برادرت ایوان که نماینده شکاکیت علمی است را بدهی! رمان دینی خوب در درجه اول باید یک رمان فلسفی خوب باشد. یعنی بی رحمانه سوالها را مطرح کند و اگر ایمان توانست با جهشی بلند از این مغاک بگذرد آن را تصویر کند جنان که داستایوسکی کرده