من عاشق نمایشنامه های مک دونا هستم و به معنی واقعی کلمه توی دیالوگ ها و فضاش غرق میشم. عاشق دیالوگ های کوتاه، کوبنده و حتی بی معنی ام. 
اما این نمایشنامه رو که مک دونا ننوشته :))
آره! ولی مک دونا گفته که توی نویسندگی از دو نفر خیلی تاثیر گرفته که یکیش هارولد پینتر عه و اون یکی دیوید ممت.
خب حالا اینا چه ربطی به هم دارن؟
ربطش در اینه که انتظارم رو بالا برده بود. خیلی بالا. اما نمیدونم چرا قیافم بعد تموم شدن نمایشنامه شبیه زل زدنای سیامک انصاری به دوربین شد. 
نمایشنامه دوتا پرده داره، تا آخر پرده اول خیلی خوب بود، گفتم این همونیه که میشه عاشقش شد. و منتظر اتفاقای سیاه و خفن باحال و تجاوز و تیکه تیکه کردن بودم. اما توی پرده دوم واقعا همه چی آشفته و بدجور سورئال شد. و من هیچی نفهمیدم. تقریبا هیچی. البته پیامش رو فهمیدم ولی نفهمیدم چرا اینجوری نوشته شده و چرا این نمایشنامه بعنوان بهترین اثر پینتر شناخته میشه. 
خب بهرحال قرار نیست که من همه چیزو بفهمم. امیدوارم وقتی از پینتر بیشتر خوندم بتونم بفهمم اش. شاید الان خیلی خامم. 
بهرحال امروز امتیازم بهش ۲/۵ هستش. شاید یکروز ادیت کردم .
.....
این ریویوو حاصل همخوانی با سعید بود و همش رو از روی حرفای اون کپی کردم.
ایموجی عرق شرم.
        

          باز هم اثری در زمینه آشنایی با فرهنگی که خود را سردمدار عالم می‌داند ولی کاستی‌ها را نمی پذیرد؛باید گفت ساختار خانوادگی تشریح شده که در آثار فیلم و غیره هم دیده می‌شود پایدار باشد ولی با کژیهایی که اصول اخلاقی را بر نمی‌تابد و فلسفه اخلاق آن را رد می‌کند.در مجموع روایت آن روان بود. از لحاظ پوسته خوب ولی محتوای قابل نقد داشت.