به نظرم یکی از جذابیت‌های نوشته‌های آقای مرادی کرمانی، ساده بودنشونه. منظورم این نیست که داستان‌های معمایی و پیچیده جذاب نیستن -بلکه خودم هم طرفدار این‌جور داستان‌ها هستم- اما آقای مرادی کرمانی با شیوه‌ی خاص و ماهرانه‌ای، سادگی‌ها رو به تصویر می‌کشن. داستان‌های این کتاب هم مثل اکثر نوشته‌های ایشون، معمای عجیب و غریبی ندارن بلکه سادگی‌ها و اتفاقات روزمره‌ای که تو زندگی می‌افتن و احتمالا ما از خیلی‌هاشون چشم‌پوشی می‌کنیم رو بیان می‌کنن.
        

          کتاب‌پلوخورش‌درباره‌ی‌۲۱داستان‌کوتاه‌وشیرین‌است‌که‌هرخواننده‌ای‌راجذب‌میکند.!
        

          واقعیات زندگی با چاشنی طنز ، لذت بخش خواهد بود
        

          موقعی که شروع کردم به خوندن کتاب چون آشنایی نداشتم با قلم این نویسنده 
اوایل میگفتم خوب چی شد داستانش چرا ته نداشت
ولی کم کم که میرسید به اواسط کتاب تازه متوجه قضیه میشید که همه ی حرف نویسنده در طی همون داستان بیان شده.
حال و هوای داستان هاش خیلی جذابه
یه زندگی با اصالت رو نشون میده 
یه خانواده ای که به عیادت مریض میرن و به جای گل معتقدند که گل خراب میشه و برای او هندوانه میبرند
داستان هاش به طور کلی جذابه و قطعا اون سادگی رو از بین اون داستان متوجه میشید
 بعضی داستان هاش طنزه
بعضیشون واقعیت تلخه
ولی در طی اون یه دیدگاه جدیدی ایجاد میشه 
مثل وقتی که میمون دوربین رو میدزده و از داخل قفس عکس میگیره از مردم 
و جهان طوری به تصویر کشیده میشه که انسان ها داخل قفس هستن و جای این دو عوض شده
به طور کلی پیشنهاد میشه که بخونید.
        

          پلوخورش
سادگی دارندگی است، برازندگی است خلاصه همه آن چیزی است که پیچیدگی از آن بی بهره است. مرادی کرمانی ساده می نویسد. در داستان های او اوستا عباس مغازه دار سرکوچه شما و کبری خانم زن میانسال همسایه که عصر ها دم در می نشیند و زاق سیاه محله را چوب می زند قهرمان های اصلی اند. (اسامی خیالی هستند) 

مرادی کرمانی با کمترین تکلف و سختی، شسته و رُفته داستان- ترجیح می دهم بگویم قصه- می گوید و چه خوب این کار را انجام می‌دهد. امروز کلامی از محمود دولت آبادی خواندم با این مضمون که "داستان نویسی من حاصل از کار و تلاش نه تئوری های ادبی پیچیده است ". من مرادی کرمانی را مصداق این جمله می دانم. هر چه از داستان و قصه می خواهیم و دل مان می طلبد در آثار او پیدا می شود. باید دور چنین نویسندگانی گشت و از سعادت همزیستی با این بزرگان بهره ها برد.

پلوخورش  یک مجموعه داستانی کوتاه است که داستان هایش از رنگ و بوی دیگر آثار مرادی کرمانی بی بهره نیست. "پلوخورش" کتابی خسته کننده نیست.

 دوست داشتم برخی از داستان هایش مثل "زیر نور شمع" کوتاه نمی بودند. البته چند داستان  بی مزه نیز در میان آنها پیدا شد که شاید بهتر است بگویم به خوشمزگی دیگر داستان ها نبودند. 

گمان می کنم اگر بخواهم به نوجوانان آثار یک نویسنده را با لحاظ بیشتر نکات معمول که دغدغه افراد مختلف است توصیه کنم یکی از آنها نوشته های مرادی کرمانی است. ناگفته نماند که برای دل نوجوانان دیروز و جوانان امروز نیز مطالعه آثار او لذت بخش خواهد بود.
        

          نثر هوشنگ مرادی کرمانی، شبیه قند بعد از اولین هورت چای، ذره ذره در ذهن آدم آب می‌شود و شیرینی‌اش تمام قسمت‌ها را در بر می‌گیرد.
شخصیت‌ها در داستان‌های مرادی کرمانی زنده‌اند و با خواندن هر داستان، می‌توانم تصویرهای داستان را به سادگی در ذهنم بسازم و در آن زندگی کنم؛ اینکه آدم چنین روان و قابل تصور بنویسید یک حسن بزرگ است.