من منتظر هستم؟ من هیچی نیستم

«خلقی که منتظر مصلح است، خود باید صالح باشد.» این شاه‌جمله‌ی کلیدیِ استاد حکیمی، سودِ من باشد از مطالعه‌ی این کتابِ 350 صفحه‌ای، کافی است. کتابی که بخش‌های ابتدایی‌اش در کتاب‌های مدرسه‌ای هم می‌شد پیدا کرد. اما «پاسخ به شبهات» و «تبیین حکومت پیش و پس از ظهور حضرت قائم(عج)» نقطه قوت کتاب بود.
در واقع می‌توان گفت یک سوم ابتدایی کتاب، حرف‌هایی بود که هر کسی حداقل یک بار شنیده؛ بیوگرافی امام با کمی توضیحات تفصیلی. اما حرف‌های جدی و محکم و مستدلِ علامه حکیمی، در دو سومِ دیگر کتاب، باید خوانده شود. که خواننده را به این نتیجه‌ مشابهِ من برساند که «من هیچی نیستم.» چون خواننده‌ای که من باشم، با احادیثی روبه‌رو می‌شود که وقتی می‌خواند، می‌بیند از بین ویژگی‌های یک منتظر واقعی، هیچ‌کدام را ندارد.
و شاهکار استاد حکیمی در بخش‌های پایانی کتاب است، جایی که جمله‌ی ابتدایی بند اول را شرح می‌دهد و آن‌جا به شبهات پاسخ می‌دهد. 
من تبیین حکومتِ پیش و پس از ظهور را بهترین جایِ کتاب می‌بینم. البته «عمر طولانی امام با توجه به علم تجربی» هم در جای خود جالب و خواندنی بود.
        

          کتابی به غایت ذوقی و حدیثی که اندک جایی برای تأمل باقی می‌گذارد؛ جز به عنوان اثری تاریخی و متعلق به دوره‌ای از تفکر انقلابی
از آنجایی که گفته می‌شد این کتاب حکیمی جزء بهترین کتاب‌های ایشان است (در کنار مقام عقل و منهای فقر و ...)، بازگشت به او مسلماً به آینده‌های دیگر موکول خواهد شد.

پ.ن: گویا کتاب از اساس در سه نسخه تألیف شده است: نسخه‌ای قدیمی با حجم کم متعلق به گذشته دور، نسخه کامل شده که نسخه فیزیکی موجود در بازار است و نسخه‌ای تلخیص شده در فضای مجازی موجود است. بخش‌های تنبیهی کتاب از فایل آخر مطالعه شد و بخش‌های در ظاهر استدلالی از نسخه دوم.
        

          این کتاب رو اولین بار سال دوم دانشگاه خوندم به خاطر دفتر مطالعات راهبردی مهدویت که اون موقع آقای برزویی مدیریت موفقی برآن داشت
یادش بخیر