یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        من منتظر هستم؟ من هیچی نیستم

«خلقی که منتظر مصلح است، خود باید صالح باشد.» این شاه‌جمله‌ی کلیدیِ استاد حکیمی، سودِ من باشد از مطالعه‌ی این کتابِ 350 صفحه‌ای، کافی است. کتابی که بخش‌های ابتدایی‌اش در کتاب‌های مدرسه‌ای هم می‌شد پیدا کرد. اما «پاسخ به شبهات» و «تبیین حکومت پیش و پس از ظهور حضرت قائم(عج)» نقطه قوت کتاب بود.
در واقع می‌توان گفت یک سوم ابتدایی کتاب، حرف‌هایی بود که هر کسی حداقل یک بار شنیده؛ بیوگرافی امام با کمی توضیحات تفصیلی. اما حرف‌های جدی و محکم و مستدلِ علامه حکیمی، در دو سومِ دیگر کتاب، باید خوانده شود. که خواننده را به این نتیجه‌ مشابهِ من برساند که «من هیچی نیستم.» چون خواننده‌ای که من باشم، با احادیثی روبه‌رو می‌شود که وقتی می‌خواند، می‌بیند از بین ویژگی‌های یک منتظر واقعی، هیچ‌کدام را ندارد.
و شاهکار استاد حکیمی در بخش‌های پایانی کتاب است، جایی که جمله‌ی ابتدایی بند اول را شرح می‌دهد و آن‌جا به شبهات پاسخ می‌دهد. 
من تبیین حکومتِ پیش و پس از ظهور را بهترین جایِ کتاب می‌بینم. البته «عمر طولانی امام با توجه به علم تجربی» هم در جای خود جالب و خواندنی بود.