داشتم می خوندمش و با خودم فکر می کردم:
((شاید منم ته یه چاهم))
        

          تکراری
        

          محدوده‌ی جهان، محدود به محدوده‌ی نگاه ماست.

قورباغه‌ی داستان به خوردن چند حشره در ته چاه راضی بود تا اینکه چاه خشک شد. آدم‌ها هم مثل قورباغه اگر تنها دغدغه‌شان ارضای نیازهای فیزیولوژیک باشد، در ته چاهِ جهل خود باقی می‌مانند.
        

          قورباغه ای که تک و تنها در ته چاهی زندگی می کند و هر انچه می خواهد برایش فراهم است!
اما با خشک شدن چاه مجبور می شود برود ببیند که در انتهای جهان چه خبر است. بالاخره کنجکاویش گل می کند و جلوتر و جلوتر می رود تا به انتهای دنیا نزدیک تر شود!

https://taaghche.com/book/69265