ترس از مرگ بیهوده بود. مرگ در اطراف من آدمهایی را درو میکرد ، که تا یک لحظه پیش از مردن، حتی از فکرشان هم نمیگذشت که روزی می میرند.

کافی بود پایم را کمی جابجا کنم و روی سرش بگذارم، یا چند ضربه ی محکم دیگر به سرش بکوبم و بکشمش. بازی با یک مار بدون زهر ، احمقانه بود. کشتنش هم چه فایده ای داشت؟ روزی مرا که از دهنم نمی گرفت.

خاک بخشنده است. وجودی از نَفَس و اندیشه در قالبی از گِل به ما می بخشد.خاک به همین اندازه پذیرنده نیز هست. وقتی اندیشه ی ما خسته می شود و شعله ی وجود ما آخرین زبانه هایش را می کشد؛ زمانی که اندیشه ما به استراحت ابدی نیاز دارد و شعله ی وجود ما رو به خاموشی می رود و نزدیک است نَفَس ما همچون نسیم خنک شامگاهان در جهان لایتناهی رها شود، خاک پذیرنده و مهمان نواز در گوشه ای از خود گودالی به ما ارزانی می‌دارد ؛ مارا در خود می پوشاند و به آن چیزی برمیگرداند که در آغاز بوده ایم.

استراحت ! اندیشه ی من هرگز رنگ آسایش به خود ندیده و رؤیای همیشه مشتاق من هیچگاه نیارمیده.