در یک نشست و در بی خوابی شبانه خوندمش و عاشقش شدم.
به نظرم در نوشته های آقای دولت آبادی اصولا قلم ایشون هست که به سوژه و ماجرای کلی قصه عزت می‌ده و شاید اگر کس دیگری چنین سوژه ای رو برای نوشتن انتخاب کرده بود ، آخرش به جای پنج ستاره ، یک نیم ستاره نصیبش می‌شد و یک <<خب که چی؟>> ولی این قصه اینقدر زیبا نگارش شده بود که دلم می‌خواست یک رمان بلند بود.
در عین زیبایی و سادگی با ظرافت و دقت نوشته شده بود.
خلاصه که بوسیدنی بود و دوست داشتنی.