می دوم، می نویسم، می خوانم و باز دوباره از نو؛ دویدنی همواره. من که نامم سعید است. همچنان که در طول همه ی این سال ها خواسته ام حکی از من بماند به جای، در سینه ام بغضی سرشار از دوست داشتن ودر سرم چیزی سنگینی می کند که باید جهان و وسعتش را هرباره ببینی و بیاموزی و خلق کنی و بنویسی .
دستم و لغزش قلمم بر کاغذ خراشیدن سنگ کوه می مانسته. از صحنه تئاتر تا داستان نویسی و روزنامه نگاری و نقد و پژوهش و نمایشنامه نویسی و فیلم نامه نویسی و کارگردانی در حوزه ی هنرهای نمایشی و تلویزیونی و رادیو و سینما.
اما فقط یک تصور با من همواره همراه بوده است که در همین حوالی نزدیک، کسی نفس زدن مداوم وبی خستگی کار کردن و آسوده نخوابیدن و عرق ریزان روح جسم مرا به خوبی می بیند و می شناسد و می سازد و می خواهد.