یه رمان خیلی معمولی و حتی سطح پایین که به نیازهای یک زن تو زندگی و انتظاراتش می‌پرداخت اما به نظرم زیاد جالب نبود.
مخصوصا اون جاهایی که جواب فمنیست‌ها رو میداد می‌تونست خیلی بهتر باشه.

«شروع یک زن» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/39650
        

          یدالله رویایی مینویسد:من کتاب می‌خوانم و وقتی که میخوانم،کتابی که می‌خوانم هستم،خودِ کتاب...
داستانِ کتاب واقعه ی عجیب و غریب با فراز و فرود آنچنانی نیست،روایت آدم هایی معمولی در زندگی معمولی ...
ولی وقتی خودِ کتاب می شوی ، با هر اتفاق روزمره ی  راوی،تو هم دردت میگیرد، میخندی،بغض می‌کنی و خشمگین می شوی..

فارغ از موضوع این داستان،کتاب های فریبا کلهر را ،بخاطر ظرافت ها و اشارات زنانه ای که دارد خیلی دوست دارم.کتاب را که دست میگیرم،حس میکنم بعد از خوردن شام و جمع کردن سفره،حالا با دخترخاله ها و خاله ومامان...به اتاقی رفتیم روی بالش لم دادیم،تخمه می‌شکنیم و درد دل میکنیم و گرم غیبت  میشویم،یک حس گرم و صمیمی😊
        

          سالاد زنهای مختلف. یعنی شخصیتهای زنی که به زور باید در داستان گنجانده بشوند تا نویسنده برای انواع زنهای جامعه حتما نماینده ای داشته باشد اما نقشی در پیش بردن قصه ندارند که این را چند نفر دیگر هم اشاره کرده بودند
البته در این سالاد زن اصلی نقش آن گوجه فرنگی وسط دیس را دارد که مثل گل برش خورده و همه سبزیجات مختلف به افتخار او گردآمده اند. یعنی اگرچه بقیه زنها دارند بدبختی میکشند راوی در فضای صورتی زندگی میکند با یک شوهر پولدار که او را به کانادا برده و مطلقا معلوم نیست چرا این شوهر دارد دل زن را میزند و او چند بار برای ملاقات عاشقانه با همکلاسی دوران دانشجویی اش برمیگردد ایران. چون حتی شوهر راوی چندان بی عاطفه هم تصویر نمیشود. تقریبا اصلا تصویر نمیشود این قدر که نویسنده بی تفاوت از کنار رابطه راوی و همسرش میگذرد. معلوم نیست چرا راوی میخواهد طلاق بگیرد.
-
حالا یک هفته از نوشتن سطرهای بالا میگذرد و وقایع رمان را بیشتر نشخوار کردم. آمدم دو ستاره اضافه کنم و بنویسم که اگرچه ظاهرا سبک زندگی راوی پس از مکاشفه نسبتا رقیقی که در رابطه با امام زمان عج دارد چندان تغییر نمیکند (و این احتمالا توقعات مخاطب مذهبی را برآورده نمیکند) اما شاید همین کافی بود. نمیشود از این زن توقع داشت دور آن مرد را کلا خط قرمز بکشد، میشود؟ و بگذارید به بهانه این رمان یک سوال خیلی خیلی مهم خودم را بپرسم: آیا ایمان فقط سبک زندگی است؟ مگر "شهریار ایمان" که کی یرکگور توصیف میکند را فراموش کرده ایم؟ او ایمانش را از صدقه سر سبک زندگی ندارد! ولی با آن حرف قشری ساده لوحانه که میگوید "ای بابا! دلت باید پاک باشه!" و بعد مجوز هر کاری را میدهد چه کنیم؟ این یک آپوریای اخلاقی است شاید. من فعلا برایش یک جواب پیدا کرده ام:
میگویند وقتی سنت ترزا مدعی شد مسیح علیه السلام را زیارت کرده برخی او را تکذیب کردند و گفتند دچار توهم شده. جواب او خیلی در خور تامل است. او گفت گواهش بر این که تجربه او یک تجربه دینی واقعی بوده تغییری است که در او رخ داده "گویی دیدار مسیح جواهراتی را در دامن او به جای میگذارد ، جواهراتی اخلاقی و عملی که پس از آن لحظه ؛هم برای قدیسه ترزا قابل مشاهده است هم برای مخاطبانی که از بیرون به نظاره این انسان نشسته اند..." این خیلی زیبا و مهم است. زن این رمان هم استحقاق مکاشفه دینی را دارد و هر کسی دارد اما چیزی که مکاشفه او را تصدیق میکند تغییری است که برای او به جا میگذارد. آیا این تغییر کافی است؟ به نظرم کافی است و من کی باشم که سخت بگیرم؟