کتاب جالبی بود.
فقط عجیب بود که نویسنده ایرانی بود ولی اسم شخصیت لویی بود. و تصویرگرش خارجی بود.
        

          عجب ایده ای، عجب پرداختی. خیلی لذت بردم از خلاقیت نویسنده. 
        

          یاد داستان کوتاه قدیمی افتادم که کودکی برای پیدا کردن سکه‌ها از روی زمین، برای سال‌ها حواسش به مسیر راه بوده و هزاران غروب زیبای خورشید و صدها گل و پروانه و غیره را از دست داده بود‌.
        

          ایده‌ی جالبی بود در مورد در لحظه زندگی کردن و تاثیر رسانه‌ها
        

          شاید فقط منظورش بچه‌ها نبودند و بزرگترها هم گاهی به خاطر گوشی بخش هایی از زندگی شان را از دست داده اند.
این کتاب را میشود با اعضای خانواده خواند و گفتگو کرد که هر کس کجای زندگی را از دست داده است.زمانی که مادر یا فرزندم میخواست چیزی تعریف کند و من...یا زمانی که همه دور سفره نشسته بودیم، زمان چای و میوه، زمانی که خانه مادربزرگ و پدربزرگ رفته بودیم و آنها داشتند خیلی آرام خاطره های خودشان را تعریف می‌کردند.کتاب تلنگری به همه می‌زند.
        

          نویسنده ایرانی و تصویرگر خارجی!

پسر بچه داستان ما همراه خانوادش راهی ژاپن میشه ولی از لحظات اولیه سفر سرش تو تبلت و مشغول بازی توی اونه. جوری که هیچی از سفر نمی فهمه و تقریبا میشه گفت چیزی از جاذبه های ژاپن رو هم نمیبینه! نهایتا عکسی ازش اونجاها ثبت میشه.
به نظر گزینه خوبی برای صحبت با بچه ها در مورد فواید! گوشی بازی بیش از حد میتونه باشه
تصویر گری هم واقعا خوب بود! یسری جاها ما دلمون می خواست پسربچه تبلت رو بزنه کنار پشتش رو ببینیم که اونجایی که رفته چه شکلی بوده واقعا! ترغیب هم شدیم که بریم راجع بهشون جستجو کنیم و بیشتر اونجاها رو بشناسیم و عکس های بیشتری ازشون ببینیم.
اگر سوژه سفر به ایران و نقاط دیدنی خاص و بکرش بود چقدر کتاب جذاب تر می بود! حیف!
        

          نقاشی‌های جذاب، اما پیامِ خیلی مستقیمی داشت. قصه‌گو نبود. دوستش نداشتم.