ژان پل سارتر در ۱۹۲۸ در امتحان آگراگاسیون فلسفه شرکت کرد اما مردود شد. در ۱۹۲۹، دوباره در این امتحان شرکت کرد. این بار سارتر در امتحان نفر اول شد و سیمون دوبووار رتبه ی دوم را کسب کرد. سارتر و دوبووار در سال ۱۹۲۹ با یکدیگر آشنا شدند و این آشنایی به سرعت به یک دوستی بدل شد؛ دوستی ای که تا پایان عمر سارتر ادامه داشت. سارتر و دوبووار هیچگاه ازدواج نکردند، اما برای مدت زمان طولانی(و البته با وقفه های زمانی گاه و بیگاه) با یکدیگر زندگی کردند. روابط سارتر و دوبووار شبیه رابطه ی زن و شوهر بود، اما در عین حال هر یک در مواردی روابط جداگانه ای نیز و در رقابت‌های به اصطلاح عشقی و روابط حسادت آمیز وارد می شدند. البته سارتر بیش از بووار به دنبال هوسبازی و تنوع طلبی بود، در عین اینکه بووار نیز زن متعهد و پایبندی نبود.

جنگ جهانی اول خوش‌بینی ها و خوش باوری ها در خصوص وعده ها و شعارهای روشنگری و ایدئولوژی لیبرالیسم را ویران کرد. پس از پایان جنگ جهانی اول، دیگر ساده لوح ترین مردمان و خوش خیال ترین ایدئولوگ ها و کم دانش ترین مردم عوام کوچه و خیابان نیز دریافتند که لیبرالیسم نمی‌تواند آزادی و عدالت و رفاه و صلح ایجاد کند. از آن پس، نحوی بدبینی به شعارها و وعده های جهان بینی روشنگری در انسان غربی مدرن پدیدار شد و لیبرالیسم به مثابه یک ایدئولوژی بی اعتبار و منفعل شد.

سارتر در سراسر عمرش تمایلات پررنگ و صریح دفاع از یهود و یهودیت و همراهی با صهیونیسم داشت. در ۱۹۴۶ برای بار دوم به آمریکا رفت و در همان سال کتاب یهود و یهودستیزی را به چاپ رساند؛ کتابی که رویکرد تبلیغاتی مظلوم نمایی برای یهودیان و فضاسازی برای رسمیت دادن به تأسیس رژیم اشغالگر قدس را دنبال می کرد.

ژان پل سارتر، روشن فکر و نویسنده ای است که در اوایل قرن بیستم به دنیا آمد و اضطراب و پریشانی وضع بحرانی غرب مدرن را در آرا و آثار خود به نحوی بازگو و روایت کرد و به گمان خود کوشید برای آن راه علاجی (!) بیابد.