اللهم... مکّن الیقین فی قلبی و اغلبه علی رایی و عزمی؛ خدایا یقین را در قلبم جایگزین گردان و آن را بر اندیشه و تصمیم و عزمم چیرگی بخش. وقتی معرفت نباشد، انحراف و تباهی زاده می شود، کج روی و انحطاط چهره می نماید و خود فریبی گستره ی زندگی را پر می کند. در قلمرو دین، عبادت بی معرفت خطر آفرین است.

از خویش رَستن و رشته ی تعلّقات گسستن، شرط نخست رهپویی در مسیر حق است. آن که به هزار رشته ی مرئی و نامرئی خویش را بسته است و اسارت های پیدا و پنهان، زندگیش را در چنبر خویش گرفته، مقصدهای متعالی را زیارت نخواهد کرد.

خوف، محصول نگرانی های انسان برای (از دست دادن در آینده) است و حزن، اندوهناکی انسان به سبب از دست دادن ها در گذشته. خوف متوجه آینده است و حزن، متوجه گذشته. آن که از دست داده ها اندوهناکش نکند و از دست رفتن ها نگرانش، در هیچ حادثه ای خود را نمی بازد.

نوشته اند حُرّ شاگرد ابن عامر،قرآن شناس بزرگ بود؛ مردی که قرآن را از امیر مومنان آموخته بود. ابن عامر به حُرّ گفته بود: هر وقت بین دو اصل و دو خط مردّد شدی و نتوانستی بفهمی که کدام بر حق است و برای سنجش آن دو، وسیله نداشتی، ببین که کدام یک از آن دو به تو سود مادّی نمی رساند.