قصه درباره‌ی سربازی است که شاعر است.
سربازِ شاعری که در آن بحبوحه جنگ، که همه دشمن را می‌بینند و تیر و تفنگ و خون را، درخت ها را می‌بیند. که از گلوله ها سوراخ می‌شوند. و گنجشک ها را که فارغ از مرزبندی های دو طرف، شادمانه از درخت های این طرف به درخت های آن‌طرف می‌پرند و هربار با صدای تیراندازی ساکت می‌شوند. و شب توی خواب ماه را دید که زخمی شده بود. ماه آرام که روی سر آن ها می‌تابید. روی سر آن ها و روی سر دشمن.
و لباس های نظامی‌اش را درآورد و پرت کرد و مداد و دفترچه‌اش را برداشت و از آنجا رفت. او سرباز نبود. شاعر بود.

نمی‌دانم ماهیت جنگ توی دنیای بقیه چیست. ولی توی دنیای من، جنگ نمی‌تواند چیز خوبی باشد. من از جنگ، با همه منطق های پشتش، بیزارم.
ولی منطقاً آیا تا وقتی ظلم هست، می‌شود از جنگ اجتناب کرد؟ می‌شود تا سنگی به سمت خانه‌ات پرتاب شد، اسباب و اثاثیه‌ات را جمع کنی و از آنجا بروی تا مجبور به مقابله نشوی؟
می‌شود بایستی وسط تانک و تفنگ و گلوله باران و آتش و داد بزنی من صلح‌طلبم، تا جنگ تمام شود؟
      

        کتاب «خداحافظ ماه!» نوشته‌ی احمد اکبرپور، یک داستان کوتاه کودکانه است که به موضوع جنگ و صلح می‌پردازد. این کتاب با زبانی ساده و دلنشین، کودکان را به دوران دفاع مقدس می‌برد و از دید یک سرباز شاعر، جنگ را به تصویر می‌کشد. 
خلاصه داستان:
داستان درباره‌ی سربازی است که در جبهه جنگ، به جای تمرکز بر سلاح و نبرد، به درختان، پرندگان و نور ماه توجه می‌کند. او در این میان شعرهایی می‌سراید که مفاهیم صلح و دوستی را بیان می‌کنند. تصاویر کتاب نیز با درختان بی‌سر، گلوله‌های روی تنه درختان و پرندگان در حال پرواز، این مفاهیم را تکمیل می‌کنند.