کتاب نوشتن داستان خود نوشتن است، داستان کلمه، همینی سیاهی نقش بسته بر لوح سفید کاغذ، همین کلامی که مجرد است و در عین حال همبسته طراحی است پرداخته-نپرداخته در پس ذهن. نوشتن، گذر کلمه است از مسیر ظاهرا کوتاه بین ذهن و کاغذ. گرفتاری نوشتن، برای کسی که می نویسد، متفاوت از انتخاب مضمون و دورنمیه است، متفاوت از کلام صرف و وسواس های زینتی یا کلام خوش ساخت یا حتی نگرانی و ناهمواری زبان و جز این ها. نوشتن، صیانت از آدمیزاد و عالم هستی است به یمن کلام، گنجاندن جهان واقع است در عرصه تخییل، و بعد نقش زدن آن بر دل کاغذ. کلمه به تنهایی صورت نمی بندد.«آن که می نویسد، همراه تمام جهان می نویسد، نه به تنهایی» کلام، زیسته اگر باشد، عجین می شود با نویسنده. «نوشته منمو کلام مکتوبم من. می نویسم، از تن بیچارگان جهان می نویسم، پس نمی میرم...به گرد آن نمی رسد مگر زندگی، خود زندگی.»