باسمه
🔰 اینقدر ذوق گفتن از تجربه فوق‌العاده‌ام با این کتاب رو دارم که نمی‌دونم باید از کجا شروع کنم! شاید این بد نباشه: «برای ژنرال؛ مردی که خودش نبود»... در اصل با کتابی مواجه هستیم که جلدش، توضیحاتش و حتی مقدمه مترجم و مولف اصراری بر لو نرفتن قصه ندارن! وقتی همچین چیزی رو در مورد یک کتاب کم حجم دیدم، انتظار غافلگیر شدن نداشتم؛ اما اشتباه می‌کردم.... پس شما هم نگران لو رفتن نباشین...

🔰 داستان، در مورد انسان‌هاست... داستان آدم‌های غیرخاص هست - اگه نخوایم بگیم معمولی - در شرایط خاص... داستان تغییرات کوچیک و ریزی که در نهایت تفاوتی بزرگ نسبت به شروع کار رو رقم می‌زنه... الحق که نویسنده، کار عجیبی کرده... در این حجم، اینهمه انتقال احساس! تازه اصل داستان، واقعی هست و خود نویسنده هم در اون حاضر بوده! اوج این انتقال حس رو توی دو جا دیدم:
🔹نفرت: زمانی که جووانی پول پس‌انداز مدت‌ها عمل پست الگا رو گرفت و سر عیش، به بادش داد...
🔹حماسه: زمانی که ژنرال بعد از شکنجه به سختی در حال بازگشت به سلول هست و اسرا با هر قدمش، بخشی از سرود ملی ایتالیا رو می‌خونن...

✅ کتاب، ترجمه خوب و روانی داره. چاپش خوبیه و حجمش هم کم. این دومین تجربه‌ام از ادبیات ایتالیا بوده که هر دوتاش عالی بودن. جالب نیست که بدون تجربه زیسته یه نویسنده از یه گوشه دیگه دنیا، اینقدر قشنگ حسش نسبت به کشورش رو میشه درک کرد؟ پیشنهاد میدم حتماً کتاب رو بخونین...

پ.ن: از این داستان، اقتباس‌های زیادی شده. مشهورترینش «ژنرال دلا روره» ساخت ۱۹۵۹ ایتالیا هست. جالبه بدونین سینمایی «تشریفات» ساخته ۱۳۶۴ ایران هم از این داستان الگو گرفته...
        

          اوایلش کمی گیج‌کننده ولی در ادامه جالب و غافلگیرگننده.
خواندنش و مقایسه‌ش با وضعیت کنونی هم بامزه بود برام.
و دیگر آنکه کتاب کلا چند صفحه‌ست مگه که بخوام راجع‌بهش چیزی بگم اصلا :)
سال ۱۹۵۹ روبرتو روسلینی هم یه فیلم ساخته ازش و مثکه برنده شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز هم شده.
خلاصه فیلم هم نرید ببینید چون اسپویل می‌شه و کمی از لذت مواجهه کم می‌کنه :)
همین.
        

          هنوز در بهت و شوکم و در فضای کتاب غوطه‌ور.
یه کتاب ۹۶ صفحه‌ای که گرچه جا داشت هزار صفحه باشه و کلی روایت فرعی و فلان و بهمان، اما هیچی کم نداشت.
نویسنده یکی از خبرنگارهای خفن ایتالیاست و زبان کتاب هم شبیه یه گزارش تاریخیه، و کمتر رمانه، اما گاهی همین واقعیت چنان ضربه‌هایی به آدم وارد می‌کنه که داستان‌ها باید برن لب کوزه. :)
(مثکه روسلینی هم یه فیلم ازش ساخته که البته ندیدم من)

به جهان فکر می‌کنم.. به آدم‌ها.. به بلاهایی که سر هم آوردن و آوردیم. به همه اتفاق‌های هولناکی که از اول تاریخ از سر گذروندیم. همه آدم‌های خاکستری‌ای که قهرمان شدن، ولی قدیس نبودن. به فجایعی فکر می‌کنم که مسببش خودمون بودیم.. و البته اتفاق‌های باشکوه…

ژنرال دلا روره؛
و انتخاب مشکل‌ترین راه.