داستان زندگی مادر چهار شهید از کودکی تا الان.
زندگی شون در خانواده سنتی و مذهبی شروع شد و با پسرعموی طلبه شون ازدواج کردند. بعدها همسرشون امام جمعه شدند و خیلی فعال در پشتیبانی جنگ.
و چقدر خوب بچه هامون رو تربیت کردند...

«مگر چشم تو دریاست» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/68435
        

          #مگر_چشم_تو_دریاست
تصور کن چهار گل را،که از آن تواَند، یکی از یکی زیباتر.از لحظه ای که بذرشان جان گرفت و روییدند تا وقتی غنچه هایشان باز شدند تا باغ زندگی ات را زیباتر کنند با همه وجودت مراقبشان بوده ای.برای پر بار شدنشان نقشه ها کشیده ای.با شیره وجودت سیرابشان کردی.اما دست بی رحم و سرد خزان از آستین دژخیمان بیرون بیاید و گلهایت را یکی یکی پر پر کند و تو بدانی که دیگر هرگز چنان گلی را نخواهی از هیچ بازاری حتی به نقد جان خریداری کنی.

من باغبانی را میشناسم که چشمانش نه،اما دلش دریا بود.دامن ملکوتی اش مهد تربیت چهار شیرمرد بود.دلش برای اسلام میتپید و برای عزتش هر چه داشت عاشقانه نثار کرد.مادرانه در نبودنشان گریست و صبورانه چشم به راه آمدن پیکرهایشان ماند.

کتاب مگر چشم تو دریاست به قلم جواد کلاته هر چند شاید از لحاظ قصه پردازی و معیار های سرگذشت نویسی به مذاق من خوش نیامد و نویسنده میتوانست ماجراهای این خانواده شهید را منسجم تر و زیباتر به خواننده عرضه کند اما در نهایت کتابیست که خواندش بر عمق دریای ارادت به شهدا و پدر و مادرشان در قلب هایمان می افزاید.

زندگی شهیدان جنیدی پسران آیت الله جنیدی امام جمعه رودسر که خود از رزمندگان مجاهد عرصه مبارزه با طاغوت و دفاع مقدس بود در این کتاب از زبان مادر چهار شهید روایت میشود.روایتی مادرانه که دل را میسوزاند.آب شدنی پدرانه آنگاه که باید خود را مأمن نشان دهی.دیدار های رهبری فرزانه که آبیست بر آتش هجران ها.

امیدوارم نویسنده ای زبردست تر تا هنوز همسر آیت الله جنیدی در قید حیاتند دست به کار شود و کتابی شایسته مقام و شأن این خانواده (هر چند نشدنیست) برای آشنا کردن جامعه با این دُرّ و صدف های پنهان در شن روزگاران تقدیم مردم سرزمینم کند.


#مگر_چشم_تو_دریاست 
#جواد_کلاته_عربی
#حلقه_پنجم
#دهه_آخر_ماه_مبارک_خواندمش
#هفت



🌸سایه🌸

@sayeh_sayeh
        

          اول در جلد کتاب دیدم روایت از زبان مادر چهار شهید است و توی ذهنم منتظر یک روایت مادرانه ی عالی بودم اما 
از ازدواج به بعد هر چه جلوتر میرفتم منتظر بودم بالاخره یک جایی نقش اصلی خود مادر شهید  هم روایت شود، اما بیشتر کتاب متعلق به حاج آقای جنیدی بود که اتفاقا شخصیت شان خیلی هم خوب روایت شده بود 
اما جا داشت به نقش خود این مادر چهار شهید بزرگوار هم خیلی بیشتر از این ها پرداخته شود. 
        

          جالب بود، یعنی خاص بود. همه چیزش. هم خود داستان، هم نوع روایتگری و هم قلم نویسنده.  دوستش داشتم
        

          آن بالا گوشه سمت راست جلد کتاب نوشته: مادرانه. همین واژه به تنهایی می تواند یک نفر مثل من را ترغیب به خواندن کند. در میان سطرهای کتاب، دلم هزار راه می‌رود. مادری را می‌بینم که برای پاره‌های تنش دل‌دل می‌زند و دم برنمی‌آورد. هر چه بیشتر می‌خوانم، بیشتر می‌خواهم بدانم. نمی‌توانم با راوی همراه نشوم. خودش گره‌های ذهنم را یکی یکی باز می‌کند و به دنبال خودش می‌کشد. آنچه دارد اثر را برایم متمایز می‌کند، زبان ساده‌اش است. بخواهی نخواهی صدای آرام پیرزنی ایستاده در میان داد و ستد گلوله به گوش می‌رسد که دارد چهره زنانه جنگ را سرخ می‌کند.

می‌خواهم بگویم قصد ندارم خاطراتی را که خوانده‌ام به پای میز نقد بکشانم بلکه می‌خواهم حس خودم را در مواجه با زنی بنویسم که برایم حیرت‌انگیز است. شاید با خودتان بگویید که ما از این زنان کم نداشته و نداریم. بله درست است خصوصاً آن هشت سال که تعادل زندگی مردم کشورمان را به‌هم زد می‌تواند تعادل ذهنی نویسنده‌های زیادی را در خلق اثر ادبی برهم بزند و ایجاد سوال کند و آدم را به دنبال یافتن پاسخ بکشاند. به قول افلاطون که می‌گوید آغاز فلسفیدن از لحظه حیرت در برابر هستی است. من حیرت کردم و گاهی خودم را در برابر خیلی چیزها در سطر به سطر کتاب ناتوان دیدم. سعی کردم در خلال خواندن از راوی و نویسنده عقب نمانم. نقش نویسنده را نباید فراموش کنم. نویسنده‌ای که برای بازگرداندن تعادل کوشیده است تا خودش را یک گام از راوی عقب‌تر نگه دارد و با سعه‌صدر در جهت داشتن زبانی ساده و سلیس، تصویر درستی از یک روایت بسازد.

نویسنده با دو گونه «منِ راوی» در نگاشتن خاطره مواجه است. یکی من قصه‌گو و دیگری من مادر! یک جاهایی مادرانگی راوی را می‌توان توی مکث‌هایی که در میان سطرها و در ریتم نوشتن احساس می‌شود حس کرد. مادری که نفس تازه می‌کند و بغض را با آه افتاده در گلویش قورت می‌دهد و باز می‌گوید. وقت‌هایی هم راوی قصه می‌گوید و خاطره‌هایش را از پستوی ذهن بیرون‌می‌کشد و گردگیری‌کرده و بیان می‌کند و تو در قصه شیرینش غرق می‌شوی. شاید بتوان ترکیب این دو راوی را یک راوی قهرمان دانست که نمایان شدنش را وام‌دار نویسنده است. نویسنده میان مادرانگی‌ها و اصل روایت یا بهتر بگویم خاطره‌ها موازنه برقرار می‌سازد.
        

          می تونم بگم از اون کتاب های زندگینامه شهدا که درسی بهمون نمی ده!

برعکس زندگی شهید چمران و شهید همت و بقیه ای که هر گوشه ش رو که می خونی یه درس می گیری!