به نام خدا
عماد مغنیه را همیشه دوست داشتم. از وقتی یادم هست. از دور معلوم بود باید دوستش داشته باشم. رفیق سید، دوست حاجی، کسی که خون به دل خون‌خوارها کرده. از خودش چیز زیادی نمی‌دانستم ولی همین گراها کافی بود که دوستش داشته باشم. بعدتر یادم نیست از کجا فهمیدم آهنگ موردعلاقه‌اش غوغای ستارگان بوده. فهمیدم نه بابا، این شخصیت خیلی بیشتر از این‌ها جزئیات دارد برای دوست‌داشتن. بعد هی بیشتر و بیشتر ازش خواندم. هرجا می‌شد، هرچیز دستم می‌رسید. دیگر یک جوری شد که فکر کردم اگر روزی دوتا پسر می‌داشتم، بعد از اولی که علی می‌بود، اسم دومی را حتماً باید عماد می‌گذاشتم.
همهٔ این‌ها را گفتم که بگویم امسال که فهمیدم این کتاب درآمده و چند نفری ازش تعریف کرده‌اند مصمم بودم برای خریدنش.  بلافاصله هم شروعش کردم. نویسنده قلم گیرایی دارد. لحن کتاب هم روان است. جمله‌ها کوتاه‌اند و راحت سُر می‌خورید روی کلمه‌ها. ازآنجاکه مستند-رمان هم هست، حظ می‌برید از اینکه بعد از هر صفحه عماد مغنیه برایتان بیشتر جان می‌گیرد، زنده‌تر می‌شود. این لطفی است که روایت به آدم می‌کند. شیوهٔ روایت هم جالب است. دلیلی برای نخواندن کتاب وجود ندارد.
چیز جالبی که بعد از چند صفحه عادتتان می‌شود، این است که دیگر «او» را ضمیری نبینید که جانشین اسم شده. ربطش ندهید به اسمی در جملهٔ قبلی. یاد می‌گیرید «او» اینجا اسم خاص است، برای عزیزی که حاج قاسم هم گفته بود نمی‌دانم چه کلمه‌ای برایش انتخاب کنم.
        

          به نام خدای او
نوشتن دربارۀ کسی مثل او سخت است
اویی که، حتی پس از شهادتش، اطلاعات زیادی درباره‌اش نیست
و چه بسا حالاحالاها نباید باشد
همان‌هایی هم که هست در هاله‌ای از ابهام تعریف شده‌اند
نویسنده محترم روایت‌هایی که دربارۀ او در طی این سال‌ها بیان شده را پردازش کرده
و در هر فصل از زبان یک راوی برایمان تعریف می‌کند.
پس حواستان باشد که این کتاب رمان، به معنای آکادمیک، آن نیست!
نکتۀ جالب این است که نویسنده توانسته ابهامی که دربارۀ او و کارهایش وجود دارد را
در خدمت داستان بیاورد؛ که حتی در اسم و طرح جلد هم بازتاب داشته است.
خلاصه کنم؛ اگر او را نمی‌شناسید، از خواندن کتاب لذت می‌برید
اگر هم او را می‌شناسید، اطلاعات جدید و دندان‌گیری نصیبتان نمی‌کند؛
لکن همین خواندن دوبارۀ زندگی او شیرینی خودش را دارد.
        

          کل این داستان مانند نامش است
"او"
همینقدر مبهم
نه راویان مشخص هستند نه روایت کامل
چون خودِ او همینقدر مبهم و در خفا زیسته بود. تمام کارها و عملیات ها و ضرباتی که به دشمن وارد کرده و ما در این کتاب میخوانیم شاید نصفِ نصفِ خدماتی باشد که او در راه مقاومت انجام داده است.
کتاب شامل چندین روایت از شهید عماد مغنیه (حاج رضوان) است. بعضی از روایت ها پیچیده و بعضی غیر قابل باور است. بزرگیِ شهید عماد و کارهای خارق‌العاده و روحیه‌ی بی مانندش و در کنار همه اینها قلم آقای میثم امیری و شور و شوقی که با ادبیات به کلمات بخشیدند، این کتاب را برای من تبدیل به یک اثر ماندگار کرد. به هیچ عنوان از دستش ندهید
        

          .
سخت‌ترین کار برای یک نویسنده نوشتن از کسی مثل عماد مغنیه است. آدمی بزرگ و مهم که نتایج زندگی و عملکردش غیرقابل اغماض و بسیار تعیین کننده بوده و از طرف دیگر هیچ جزئیاتی از این زندگی و عملکرد وجود ندارد چون حاج رضوان جوری زندگی می‌کرد که کسی جزئیاتی از او ندارد.
میثم امیری قرار بود زندگی نامه عماد مغنیه را بنویسد. دو سه سال مطالعه و مصاحبه، معلومش کرد این کار شدنی نیست. آنچه به دست می‌آورد آنقدر گسسته بود که نمیشد اسم زندگی‌نامه رویش گذاشت.
تصمیمی که میشد بگیرد این بود که زندگی‌نامه را بی‌خیال شود و تصمیم بگیرد از آنچه جمع کرده یک چیزی شبیه رمان آماده کند. 
#او کار خوبی شده برای خواننده‌ای که به کسی مثل عماد مغنیه علاقه دارد. برای خواننده ای که کتابخوان است و ذهنش آمادگی خواندن یک رمان پر از اطلاعات و تحلیل و زبان‌بازی را دارد
هر کس کتاب #او را بخواند، بیش از آنکه با عماد مغنیه آشنا شود، با زندگی جهادی بچه‌های حزب الله آشنا می‌شود و با لبنانی که شناختنش کار بسیار سختی است به خاطر تعدد طایفه و مساله داخلی و خارجی و با اسرائیل آشنا می‌شود که دقیقترین تعبیر کوتاه برایش همان غده سرطانی بدخیم و متاستاز کرده است.
کتاب او را با حوصله بخوانید و عماد و حزب الله و لبنان و اسراییل را بازخوانی کنید