هرچقدر هم که بنشینیم و در مورد نادر ابراهیمی حرف بزنیم، از او تعریف کنیم و به به و چه چه کنیم، باز هم کم است. به هیچ روشی و به هیچ شیوه ای نمی شود حق مطلب را در مورد توانمندی او ادا کرد. نوشتن در مورد کسی که دغدغه ی بیداری دارد، کاری بس دشوار است. 

ابراهیمی خانه ای برای شب را با مقدمه ای طولانی در مورد مفهوم داستان شروع می کند و بسیار زیبا و تامل برانگیز تعریف خود را از داستان و هدف اصلی نوشتن، در پاسخ به کسانی که او را به شعار دادن محکوم می کنند و نوشته های او را داستان نمی دانند، شرح می دهد


        

          وجه تمایز این کتاب با دیگر مجموعه داستان‌های کوتاه نویسنده، مقدمه‌ی این کتاب هست. نویسنده نظرش رو درباره‌ی دوگانه سبک-محتوا و بیان نظرات سیاسی و اجتماعی در داستان می‌گه. و از تلاش‌هایی که در آثارش داشته و آزمون و خطاهاش. و البته کمی هم درباره‌ی اینکه چگونه می‌نویسه و خلق می‌کنه.
داستان‌های این مجموعه عمدتاً تمثیلی و از زبان حیوانات هستن. به‌نظر من از همین نویسنده مجموعه داستان‌های بهتری برای مطالعه وجود داره. اما خوندن مقدمه‌ی این کتاب قطعاً می‌تونه ارزشمند باشه.
        

          و این کتاب چه کرد با روان من ....
هنوز در تعجبم ، نادر ابراهیمی چطور می تونه به این قشنگی بنویسه ⁉️
توی این کتاب داستانهای متفاوتی وجود داره ، یکی اش ( که به نظرم  زیباترین داستانشه ) خانه ای برای شب هست .
و تقریبا همه داستاناش درباره طبیعته ولی واقعا بی نظیره😍
        

          تصمیم ذوقی و بدون برنامه‌ریزی بود که خواستم با خاطره خوش دو کتاب قبلی ابراهیمی که خوانده بودم(رونوشت بدون اصل، آرش در قلمرو تردید) سراغ بیشتر‌خوانی قلم‌ش برم.
قطعا "خانه‌یی برای شب" جزو آثار اولیه آقای‌نویسنده‌اس و باید توقعات رو به ته‌دیگ رسوند! اما مقدمه تقریبا طولانی و مفیدِ "نادرخان" تکلیف من خواننده رو کاملا مشخص کرد: آقای نویسنده تمایلی به"زیرشنل" رفتن آقایون هم‌نسل نداره، مخالفت سرسختانه‌ای با جدا سازی نقدها و مسائل اجتماع در داستان داره، راضی هم به کوتاه امدن توی ادبی‌نویسی( به‌معنای عامه) نمیشه!... .
این شجاعت و عصیانگری "نادرخان" رو بشدت دوست داشتم، همون‌طور که توی مصاحبه‌هاش گفته بود!. 
با این حال اگر اجازه بدید "مقدمه‌اثر" و همچنین "خانه‌یی برای شب" و "خالی" رو از بهترین نوشته‌های این مجموعه داستان انتخاب کنم.
        

          خانواده بزرگ و آسمان در تسخیر کلاغ‌ها خوب بود!
باقی نه‌چندان!