بستر کتاب حقیقتِ هولناکی است که در یک‌-سوم پایانی کتاب_حتی کم‌تر_نمایان می‌شود: "هیچ انقلابی کامل و کافی نیست."

داستان روایت نوجوانیِ یتیمِ افسرده‌ی رومانیایی بنام اِما است_اگرچه در داستان اسمش مهم نیست_و چون از دیدگاه او روایت می‌شود سرشار از جزئیاتی است که یک بزرگسال هیچگاه به آن‌ها توجه نمی‌کند، جزئیاتی از دردِ سرباربودن و غریب ماندن.
در دو-سوم ابتدایی داستان جز انزجار از مردمِ دوره‌ی چائوشسکو هیچ اطلاعاتی از انقلابِ رومانی یا حال و هوای جامعه‌ی تازه-به-آزادی-رسیده در رمانی نیست؛ تنها خواننده‌ی زندگیِ روزمره‌ی زجربارِ یک یتیم هستیم اما یک-سوم پایانی هیجانِ جدیدی به داستان اضافه می‌کند.
        

          ۴۷۹ صفحه در ۱۲ ساعت و ۳۰ دقیقه.

«ساحره»، در یک سطح، یک داستان واقعی در یک دنیای واقعی‌ست که در آن یک دختر نوجوان، هم پس‌لرزه‌های پس از کمونیسم و هم مسائلی شخصی‌تر همچون قاعدگی، عشق‌های نوجوانی و دوستی‌ها را تجربه می‌کند و از سوی دیگر، یک داستان جادویی‌ست؛ داستان ارواح و حافظه باستانی. «دراگمان» از عناصر رئالیسم جادویی در کتابش استفاده می‌کند تا قدرت ذاتی خرافات و آیین را به معنای واقعی کلمه بیان کند. سبک‌های روایی متضاد، شیوه‌های متفاوتی را نشان می‌دهند که در آن، دو شخصیت آسیب‌های مربوط به خود را پردازش می‌کنند. روایت اول‌شخص «اما»، خواننده را در حال انزوا نگه می‌دارد و حس جدایی او را تکرار می‌کند، درحالی‌که داستان‌های مادربزرگش از جنگ جهانی دوم در حالت دوم‌شخص حاضر، ناتوانی او را در ادامه راه بازتاب می‌دهد.

«ساحره» در کشور و شهری بی‌نام در جایی در اروپای شرقی، پس از انقلابی مشابه انقلابی که به کمونیسم رومانیایی پایان داد اتفاق می‌افتد؛ در دسامبر ۱۹۸۹، یک هفته شورش و خشونت دولت را سرنگون کرد و منجر به اعدام دیکتاتور رومانی «نیکولای چائوشسکو» در روز کریسمس شد و ناگهان کشور را متحول کرد. «ساحره» از آن دست کتاب‌هایی‌ست که شاید کم‌تر کتابی مشابه آن را خوانده باشید، شروعش که می‌کنید یک چیز است و ادامه‌اش که می‎‌دهید به چیز دیگری تبدیل می‌شود، در خواننده‌اش رشد می‌کند. شاید فکر کنید که یک فانتزی‌ست درباره کشوری پس از یک انقلاب اما می‌بینید که داستانی‌ست زنده با زیروبم‌های رئالیسم جادویی و روایت اول شخص حاضرش کاری با خواننده‌اش می‌کند که انگار در درون ذهن راوی سیزده‌ساله‌اش قرار می‌گیرد. گفتمان استدلالی «دراگمان» به او این اجازه را می‌دهد تا تشابهاتی بین دردهای رو به رشد دوران نوجوانی راوی‌اش و دردهایی که کشورش در تلاش برای بازسازی خود در پی فروپاشی کمونیسم احساس می‌کند، ترسیم کند.
‌
«اما» دختر سیزده‌ساله‌ای‌ست که پس از مرگ پدر و مادرش در یک سانحه رانندگی، در یک یتیم‌خانه زندگی می‌کند با این تفکر هیچ‌کس را ندارد و همه‌چیز از جایی شروع می‌شود که پای مادربزرگ نداشته‌اش به داستان باز می‌شود. زنی سرد و عجیب که «اما» را به خانه‌ی خود می‌برد. همه‌چیز برای «اما» علی‌السویه است: نوجوانی، یک شهر جدید، یک خانه‌ی جدید، تغییر رژیم. و در چنین زمانه متزلزلی‌ست که خرافات زیر خاکستر مانده راحت‌تر به سطح می‌آیند و باعث می‌شوند که عادی به نظر خارق‌العاده بنظر برسد و بالعکس و نتیجه، نه آن‌قدر که داستانی در سبک رئالیسم جادویی سنتی، بلکه کلاس درسی ۴۷۹صفحه‌ای در مرتبتی رازگونه است.