یکی از مادرها که چادری ،نبود اما پوشش بدی نداشت :گفت: خانم پسرِ من خیلی به این گروه پسرها علاقه مند شده اما دو تا دختر نوجوون دارم که همش دارن حسودی میکنن اینجا برنامه ای واسه دخترها ندارین؟» زینب لبخندی زد و گفت: خب این که حسودی نداره. چون حاج آقا تمرکزشون رو آقا پسرها ،بوده الان برنامه دارن وگرنه اگه دختر خانمها هم تشریف بیارن ،مسجد، چرا که نه؟ واسه شون برنامه میذارن البته من باید با خود حاج آقا این مسئله رو مطرح کنم خانم دومی که شال به سر داشت و سوئیچ بزرگی در دستش بود گفت: «من خاله این دو تا دخترم به خدا مجبوریم ساعتهایی که پسر خواهرم میآد مسجد و خوش میگذرونه این دو تا دختر رو ببریم دور دور از بس میشینن تو خونه واعصابمون خرد میکنن.»

الميرا لبخندی زد و گفت: «الهام میدونی دیروز که داشت اون دو تا جوون رو که بچه ها تیکه پارشون کرده بودن مداوا میکرد... خب من نزدیکش بودم دیگه... من و حاج خانم مهدوی داشتیم آب و بتادین و اینا واسش می بردیم. میدونی تو چهره ش چی نظرم رو جلب کرد؟ الهام لبخندی زد و با چهره ای مشتاق گفت: «چی؟» :المیرا گفت دو سه تا ریش سفید خیلی خوشکل رو چونه هاش بود تا حالا این قدر از نزدیک ندیده بودمش جای پسرمه اما خیلی اون دو سه تا ریش الهام با همین یک جمله از دنیا رفت اما با جمله آخر ،مامانش حتی اگر امکان احیا و زندگی پس از زندگی در او وجود داشت همان امکان هم رفت به امید خدا! چراکه المیرا که انگار نمیتوانست جملۀ آخرش را نگوید گفت: «وقتی تازه شروع شده و ریش ،آقایون چندتایی کوچولو وسط صورتشون سفید میشه خیلی سفیدش به چهره ش میآد و بامزه ترش کرده. جذاب تَرشون میکنه.