باید اعتراف کنم بعد از خوندن چهارتا کتاب با قلم کانن دویل( اتود در قرمز لاکی، نشانه چهار، رسوایی در کشور بوهم و همین کتاب ) نه تنها ماجراهای شرلوک هولمز برام خسته کننده نشدن، بلکه عطش بیشتری نسبت به خوندن داستان‌هاش پیدا کردم.
    قلم کانن دویل علاوه بر جذابیت، یک حالت نصیحت‌ گونه و آموزنده داره که تاثیرگذاریش روی مخاطب کم‌نظیره، به طوری که با پایان هر داستان آدم به فکر فرو میره و در نهایت آگاه‌تر میشه.
        

          به نام او

جلد دوم برگزیده داستانهای کوتاه شرلوک هولمز به عنوانِ «برق نقره ای» را به مراتب از جلد اول بیشتر پسندیدم گویا دویل در طرح داستانهای جنایی و همچنین شخصیت پردازی یا پختگی بیشتری عمل کرده است. چهار داستان اول این مجموعه بی نظیر بود. داستان پنجم که نام کتاب هم برگزفته از عنوان این داستان است اتفاقا ضعیفترین داستانی بود که تا به حال از کانن دویل خواندم. بالگهای فراوانی داشت و سرهمبندی شده بود به هررو با خواندنِ کتاب  برق نقره ای مشتاقتر شدم که هرچه بیشتر داستانهای شرلوک هولمز عزیز رو پی بگیرم و حالا رفته ام سراغ جلد سوم این سری کتابها با ترجمه خوب کریم امامی با عنوانِ سیمایی زرد