یک داستان اساطیری دلنشین ،با قلمی روان و کلماتی فاخر 

        

          در یک نشست و در بی خوابی شبانه خوندمش و عاشقش شدم.
به نظرم در نوشته های آقای دولت آبادی اصولا قلم ایشون هست که به سوژه و ماجرای کلی قصه عزت می‌ده و شاید اگر کس دیگری چنین سوژه ای رو برای نوشتن انتخاب کرده بود ، آخرش به جای پنج ستاره ، یک نیم ستاره نصیبش می‌شد و یک <<خب که چی؟>> ولی این قصه اینقدر زیبا نگارش شده بود که دلم می‌خواست یک رمان بلند بود.
در عین زیبایی و سادگی با ظرافت و دقت نوشته شده بود.
خلاصه که بوسیدنی بود و دوست داشتنی.
        

          فکر می‌کنم انگشت‌شمار باشند کسانی که بتوانند اینچنین ادبیات غنی‌ای را به این روانی روایت کنند.
        

          
شاعرانه و تصویری 
استفاده به قاعده از تمثیل و تشبیه برای توصیف و صحنه، و همین ها باعث زنده بودن متن شده است و مخاطب خودش رو در بطن داستان حس می‌کند.
استفاده از تکرار کلمات به‌جا و با قصد و نیت هست که به قوت متن کمک کرده است.
استفاده از حروف ربط هم همین طور، جوری به کار برده شده که توی ذوق نمی‌زند.
 جملات بلند هستن بعضاً؛ ولی با کمک کاما و علایم نگارشی خورد شده اند عبارات. و اصلا مشکلی در فهم و پردازش محتوا ایجاد نشده.