اولین مواجهه مخاطب با کتاب تصویر روی جلدِ کتاب است. گاهی لازم است که تصویر روی جلد انتقال¬دهنده مفهوم کتاب باشد. یکی از این کتاب¬ها که از طرح جلد بهره خوبی گرفته کتاب ازدحام بوسه است. حتی اگر روی جلد کتاب همراه عنوان نوشته نشده بود: «سفرنامه پیاده روی اربعین» تصویر روی جلد گویای همه چیز بود. کفش¬های غبار گرفته افتاده بر خاک که تبدیل به گلدانی از نرگس شده. چه تصویری گویاتر و واضح¬تر از این؟ آیا باید به طراح جلد کتاب آفرین گفت یا به کسی که جانِ کلامِ کتاب را به طراح تفهیم کرده؟
نمی¬دانم کدام یک، باعث شد اشتیاقم برای خواندن کتاب شدت بگیرد؟ آشنایی با نویسنده یا همین طرح جلد زیبا. شاید همه اینها به علاوه اینکه اولین باری بود که قصد داشتم یک سفرنامه اربعین بخوانم. هیچ¬وقت از هیچ¬کس یک تعریف خوب از یک کتابِ خوب اربعینی نشنیدم تا مشتاق به خواندن کتاب بشوم. دوست داشتم اولین سفرنامه¬ای که می¬خوانم یک لذت ناب باشد. تصویر کتاب ازدحام بوسه از همان لحظه¬ای که در سایت ناشر(انتشارات کتاب نیستان) بارگذاری شد دل از من برده بود. مخصوصاً با عنوان شاعرانه¬اش. عنوان شاعرانه¬ای که در نامگذاری فصل¬ها هم خودنمایی می¬کند.«یک مژه تألیف تو» « مقصد ما لانه این تربت است» « دجله شو در تشنگی اما ننوش» « باز جان از بوسه می¬گیرم ما» 
این فقط نام تعدادی از فصل¬های کتاب است. این اسامی شاعرانه، ذهن مخاطب را برای پرت شدن به یک فضای شاعرانه آماده می¬کند. اما متن کتاب کمتر از این شاعرانگی بهره برده.  هرچند طبع نازک نویسنده در همین روایت رئال هم ساکت ننشسته و با ضمیمه کردن ابیات فارسی و عربی به متن کتاب، سعی کرده به کتاب لطافت ببخشد و آنچه که خود از گفتن آن عاجز است را با زبان شعر به مخاطب ارائه کند. آراستن کتاب به آیات قرآن نیز به همین نیت بوده و در دل کتاب خوش نشسته. توصیح این نکته هم خالی از لطف نیست که قلم نویسنده در فصل¬های اول به سمت شاعرانه نوشتن متمایل¬تر بوده. اما منِ مخاطب، روایت رئال فصل¬های بعدی را بیشتر پسندیدم
و البته کلیت این کتاب انتظار من را از یک سفرنامه خوب اربعینی برآورده نکرد.


        

          خاطرات خانم مقصودی از پیاده روی اربعین سال 97
بسیار ساده، لطیف، زیبا و برجان نشین
        

          این کتاب را نخوانید. پر است از اصطلاحات انگلیسی و  غر و عصبانیت و خود بزرگ پنداری و آنچه کمتر دیده میشود زیارت است. 
        

          به نام خدای خوبم 
کتاب باب طبعم نبود، اگرچه برای سفراولی‌های اربعيني شاید مناسب باشد، اما به نظر من بیشتر خاطرات شخصی بود که خب اصلا  توجیه کتاب شدن نداشت! می‌شد یک روایت بلند از کتابی روایتی با چند نویسنده مختلف باشد. ارزش خواندن نداشت، اما طرح جلد کتاب جذاب بود.