خب مثل اینکه تا بوده اینطوری بوده که مردم از رمان های عامه پسند عاشقانه و روانشناسی زرد بیشتر خوششون میومده و داستان های سرراست رو بیشتر از پیچیده دوست داشتن. تا اونجا که حتی صدای سلین هم دراومده بوده. پس شاید نباید ماهم خیلی فشاری بشیم چون حتما تا انقراض بشر وضع همینطوریه.
حالا اصل ماجرا.

گفتگو هایی با پروفسور ایگرگ، همون چیزیه که از سلین انتظار دارید، با این تفاوت که اینبار علاوه بر فحش دادن و رک گویی های تیز، ایشون لطف کرده و اون قسمت کمتر شناخته شده از خودش یعنی شوخ طبعیش رو هم بولد کرده و به رخ کشیده.

شاید برای علاقمندان سلین جذاب باشه که بدونن این کتاب چرا متولد شد.
شرایطی رو تصور کنید که بعد از جنگ جهانی دوم، این نویسنده فرانسوی به خاطر تفکرات فاشیستی و نوشته های همدلانه اش با هیتلر، مجبور به ترک کشور شده و یکسال و نیم توی دانمارک زندانی بوده؛ تا اینکه در نهایت بعد از عفو عمومی  در سال ۱۹۵۱ به فرانسه برگشته. اما حالا نه تنها ازش استقبال که نمیشه هیچ، ملت ازش متنفر هم شدن و کتاب هاش خونده نمیشه. هر نویسنده معمولی ای حتما توی این موقعیت خودشو میبازه و گوشه نشین میشه یا خودکشی شرافتمندانه میکنه، هر نویسنده ای بجز سلین چون اون نابغه اس و تهدید رو تبدیل به فرصت میکنه. بنابراین سلین میاد و یک مصاحبه تخیلی بین یک نویسنده و مصاحبه گر می‌نویسه که ویترین خیلی خوشگلی از سبک، نبوغ و لحن خاص خودشه. 
این کتاب در حقیقت شاهکار نابیه که سلین باهاش خودشو برای مخاطبینش پرزنت میکنه، مخاطبینی که یا اون رو نمی‌شناسن و یا مخاطبینی که ازش ناامید شدن.  
سلین خودشو توی این کتاب بعنوان یک نویسنده به ریشخند گرفته اما در اصل داره به شرایط سخت زندگی خودش بعنوان نویسنده انتقاد می‌کنه و صابون انتقادش رو به تن ناشرین گردن کلفت و سودجو هم میماله.
خب، اون موفق میشه در نهایت، حداقل اینکه ما اینجاییم، عاشقشیم و کتابشو با لذت میخونیم :)
        

          طلوع خورشید روی زباله‌دان یا نور مهتاب روی لکه‌های شاش
گفت‌وگوهایی با پروفسور ایگرگ مثل آخرین تکه از یک پازله.  نمیشه با این کتاب سلین خوندن رو شروع کرد.
سبک خودش رو هم توی عمل و هم به صورت روایی توضیح میده و این اتفاق در بهترین حالت میوفته . برای درک بهتر پیام سلین توی این کتاب که قابل تعمیم به آثار دیگه سلین هم هست یک سری زمینه‌هایی نیازه که باید مورد مطالعه قرار بگیره و اون، هنر  زمانه سلینه، نقاش‌های امپرسیونیست و پست امپرسیونیست و همین‌طور کلود دبوسی.
بحث تجسمی کردن زبان، اتفاقیه که کمتر درمورد سلین گفتن و اونایی هم که سلین رو می‌پرستن کم‌تر درکش کردن.
        

          این اثر نخستین کتابی است که به قلم «سلین» می‌خوانم و احتمالا انتخاب مناسبی برای نخستین کتابی که از این نویسنده‌ی بزرگ و تاثیرگذار می‌خوانید؛ نباشد. شاید اگر از علاقمندان به «سلین» بودم کتاب بیشتر به جانم می‌نشست!
        

          تلاش سلین برای بازتعریف خودش پیش خواننده‌های قدیمی و البته معرفی‌ای بامزه برای کسایی که فقط تصویر سیاسی و تاریک ازش داشتن. لحن بامزه و طنز خاص سلین توی این کار به اوج رسیده و کمی هم زده بیرون به‌نظرم. بخشی از آشفتگی روایت رو نمی‌شه با «سبک هیجانی»ش توجیه کرد.