این اثر نخستین کتابی است که به قلم «سلین» می‌خوانم و احتمالا انتخاب مناسبی برای نخستین کتابی که از این نویسنده‌ی بزرگ و تاثیرگذار می‌خوانید؛ نباشد. شاید اگر از علاقمندان به «سلین» بودم کتاب بیشتر به جانم می‌نشست!
        

          طلوع خورشید روی زباله‌دان یا نور مهتاب روی لکه‌های شاش
گفت‌وگوهایی با پروفسور ایگرگ مثل آخرین تکه از یک پازله.  نمیشه با این کتاب سلین خوندن رو شروع کرد.
سبک خودش رو هم توی عمل و هم به صورت روایی توضیح میده و این اتفاق در بهترین حالت میوفته . برای درک بهتر پیام سلین توی این کتاب که قابل تعمیم به آثار دیگه سلین هم هست یک سری زمینه‌هایی نیازه که باید مورد مطالعه قرار بگیره و اون، هنر  زمانه سلینه، نقاش‌های امپرسیونیست و پست امپرسیونیست و همین‌طور کلود دبوسی.
بحث تجسمی کردن زبان، اتفاقیه که کمتر درمورد سلین گفتن و اونایی هم که سلین رو می‌پرستن کم‌تر درکش کردن.
        

          تلاش سلین برای بازتعریف خودش پیش خواننده‌های قدیمی و البته معرفی‌ای بامزه برای کسایی که فقط تصویر سیاسی و تاریک ازش داشتن. لحن بامزه و طنز خاص سلین توی این کار به اوج رسیده و کمی هم زده بیرون به‌نظرم. بخشی از آشفتگی روایت رو نمی‌شه با «سبک هیجانی»ش توجیه کرد.